امام هادی علیه السلام فرمودند:

کُلَّما الطَّلَع عَلَیهِ الرَّسُولُ فَقَدِ اطَّلَعَ اَوصیاؤُهُ عَلَیهِ، کَیلاَ تَخلُو اَرضُهُ مِن حُجَّةٍ یَکُونُ مَعَهُ عِلمٌ یَدُلُّ عَلی صِدْقِ مَقالَتِهِ؛

پیامبر بر هر چه اطلاع و آگاهی داشته باشد، جانشینانش هم بر آن آگاهند، تا زمین خدا از حجتی خالی نباشد که علمی دارد که نشانه ی صدق گفتار اوست.

بحارالانوار، ج75، ص 367.

امامان معصوم علیهم السلام را «حجّت»گویند.
چرا که از سوی خدا، به عنوان سند و برهانی برای حقّانیّت «راه خدا» و الگوگیری« بندگان خدا» قرار داده شده اند.
حجت الهی، باید برتر از دیگران باشد، تا گفته اش و رفتارش برای مردم«سند» به شمار آید. یکی از امتیازهای امامان معصوم علیهم السلام، «علم» آنان است؛ آن هم علمی لدنّی و خدادادی که از راه کسب دانش و مکتب رفتن و استاد دیدن نباشد.
این ویژگی و موهبت، در «پیامبر» هم هست، چون انبیای الهی نیز حجتهای پروردگارند و خدای متعال علم بی پایان خویش را در وجود آنان نهاده است.
تأکید امام هادی علیه السلام در این حدیث، بر این نکته است که هرچه را خداوند به پیامبرش عطا کرده، به جانشینان او هم داده است و ائمه علیهم السلام، وارثان حکمت و علم نبوی اند و آنچه را «رسول» می داند، «امام» هم می داند و این به سبب آن است که زمین، خالی از حجت نباشد.
در سیره ی امامان معصوم علیهم السلام، موارد متعددی دیده می شود که آنان، برای ابهام زدایی از کسانی که در امامتشان تردید دارند، گوشه ای از آن علومی را که دارند و خدا به آنان داده است نشان می دهند، تا برای مردم اطمینان حاصل شود.
امام، تداوم بخش راه رسول است، ‌پس باید ویژگیهای او را هم داشته باشد.

منبع: حکمت های نقوی(ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام هادی علیه السلام)، جواد محدثی، ‌انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول(1391).