امام هادی علیه السلام فرمودند:

مُخالَطَةُ الأشرارِ تَدُلُّ عَلی شِرارِ مَنْ یُخالِطُهُمْ؛

معاشرت و دوستی با بدان، دلالت بر بدی کسی دارد که با آنان رفاقت می کند.

موسوعة سیرة اهل البیت علیهم السلام، ج33، ص 208

در عالم، اشخاص همفکر و همدل، گرایش به هم دارند و یکدیگر را پیدا می کنند و با هم دوست و متحد می شوند.
از این رو گفته اند: کبوتر با کبوتر، باز با باز...
کسی که پاک است، برای پاکی خود ارزش قایل است و حاضر نمی شود به این راحتی، این فضیلت را از دست بدهد؛ مثل کسی که لباسش تمیز است، در جای کثیف نمی نشیند و مواظب است آلوده نشود.
اگر کسی هیچ فکر و مبالاتی ندارد و هرجا شد می نشیند و هرچه به لباسش خورد، باکی ندارد، این نشان می دهد که لباسش تمیز نیست، والّا از آلودگی پرهیز می کرد.
اخلاق هم، لباس روح انسان است.
رفاقت و دوستی با پاکان و نیکان، هم نشانه ی سلامت روح و اخلاق است، ‌هم سلامت روحی و اخلاقی انسان را می افزاید.
برعکس، هم نشینی و مخالطت با اشرار و بدان، هم خلق و خوی فرد سالم را خراب می کند، هم نشانه ی زمینه های نامناسب در روح و روان چنین کسی است که جذب بدان می شود.
پس باید دوست را «انتخاب»کرد، آن هم کسی را که بهتر، پاک تر، خداترس تر، عاقل تر، راستگوتر و کوشاتر باشد، تا از خوبیهای او بهره گرفت.
به روزگار جوانی بیازمای کسان
ببین فرشته خصال اند، یا که دیو و ددند؟
برای خویش رفیق شفیق گلچین کن
ز مردمی که هنرپیشه اند و باخردند(1)
از تأثیرگذاری دوستان(خوب یا بد)غافل نباشیم.

پی نوشت:
1. شیخ الرئیس افسر(رهنمون، ص 373).
منبع: حکمت های نقوی(ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام هادی علیه السلام)، جواد محدثی، ‌انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول(1391).