حدیث خداباوری و مردم دوستی

امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:

خِصلَتانِ لیسَ فَوْقَهُما شیءٌ: الایمانُ باللهِ و نفْعُ الإخوانِ؛

دو خصلت است که چیزی بالاتر از آن دو نیست: ایمان به خدا و سودرسانی به برادران.

تحف العقول، ص 489.

«خداباوری» نتیجه ی معرفت و شناخت صحیح و عمیق است.
انکار خدا و کفر و شرک، نوعی انحراف و جهل و ضعف معرفت است.
از این رو، «ایمان» را می توان گوهری ارزنده در دل مؤمن دانست، که او را در مسیر صلاح و خیر قرار می دهد و مانع گناه و ظلم و فساد اخلاقی می شود. هرکه به خدا و قیامت ایمان نداشته باشد، ممکن است دست به هر جنایتی بزند.
از سوی دیگر، سودمند بودن برای جامعه و خیررسانی به برادران دینی، یک توفیق الهی است که نصیب هرکس نمی شود و هرکه این توفیق را دارد، باید شاکر خدا باشد.
نفع رسانی به بندگان خدا، از توصیه های خداوند است. محبوب ترین فرد نزد خدا کسی است که خیر بیشتری به دیگران برساند.
می بینیم که «ایمان به خدا» و «خیررسانی به مردم» دو روی یک سکّه اند. اگر امام، این دو خصلت را بالاترین خصلتها می شمارد، برای آن است که ثمره اش برای فرد و جامعه، بسیار است.
مؤمن، خدا را همه جا حس می کند و او را ناظر بر اعمال خود می بیند. ایمان، نقش بزرگی در بازداشتن از فساد و گناه دارد. به علاوه، آرامشی که در سایه ی ایمان بر روح انسان سایه می افکند، بسیار ارزشمند است.
روشن از روی تو آفاق جهان می بینم
عالم از جاذبه ات در هیجان می بینم
بی نشانی تو و حیرانم از این راز که من
هر کجا می نگرم، از تو نشان می بینم
به تو سوگند که در موقع طوفان بلا
یاد تو مایه ی آرامش جان می بینم (1)
خوشا آنان که دلی سرشار از ایمان دارند. و خوشا آنان که در زندگی، ‌خیری به دیگران می رسانند.

پی نوشت:
1. محمد حسین بهجتی (شفق).
منبع: حکمت های عسکری (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسن عسکری علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1391)