امام سجاد (علیه السّلام) فرمودند:

لَو ماتَ مَن بَینَ المَشرقِ وَ المغربِ لَما استَوحَشتُ بَعدَ اَن یَکونَ القرآنُ مَعِیَ؛

اگر همه ی آنان که بین مشرق و مغرب اند بمیرند، امّا قرآن همراهم باشد هرگز دچار وحشت نخواهم شد.

اصول کافی، ج 2، ص 602

کتاب مطالعه و تدبّر، کتاب عبرت و هدایت، کتاب ذکر و فکر است.
آن که همدم این کتاب آسمانی باشد، نه خسته و ملول می شود، نه تنها و بی همدم می ماند، زیرا می تواند با تلاوت آن و تدبّر در مضامین عالی و رهنمودهای جاودانه اش، جان خود را طراوت بخشد و احساس حیات کند.
در تلاوت قرآن، قاری خود را مخاطب کلام خدا می یابد.
قرآن، نامه ای از سوی محبوب و پیام زیبای آفریدگار است.
هر چه بخوانیم، مفاهیمش پایان نمی پذیرد و هر چه تأمل و اندیشه کنیم، پیوسته نکته های نو از آن می فهمیم. امام صادق علیه السّلام نیز در رمز جاودانگی و طراوت همیشگی این کتاب مقدس، فرمود:
چون که خدا آن را برای مردمی خاص یا زمانی خاص قرار نداده است، برای همه، برای همیشه و برای همه جاست. از این رو همیشه تازه و شاداب است (2).
اهل مطالعه و کتابخوانان، قرآن را هم به عنوان یک «کتاب خواندنی» همیشه کنار دست خویش داشته باشند و از مطالعه ی آن غفلت نکنند.
این است راه و رسم اقتدا به اولیای الهی.

پی نوشت:
1. برگ و بار، ص 237.
2. بحارالانوار، ج92، ص15.
منبع: حکمت های سجادی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام سجاد علیه السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)