امام کاظم علیه السّلام فرمودند:

اِیّاکَ اَن یَراکَ اللهُ فی مَعصِیَهٍ نَهاکَ عَنها وَ اِیّاکَ اَن یَفقِدَکَ اللهُ عِندَ طاعَهٍ اَمَرَکَ بِها؛

بپرهیز از این که خداوند تو را در معصیتی که از آن نهی کرده است، ببیند. و برحذر باش از این که خداوند تو را در طاعتی که به آن فرمان داده است، نبیند.

مسند الامام الکاظم(ع)، ج3، صص246 و 248

گویند: دو عارف بودند هر کدام در شهری دور دست.
سالی یک بار به ملاقات هم می رفتند و از سخنان هم پند و معرفت می آموختند.
در یکی از این دیدارها، یکی به دیگری گفت: فرصت کم است، پندی کوتاه بگو.
گفت:
«سعی کن آن جا که خدا گفته حاضر باشی، غیبت نداشته باشی.
و آن جا که خواسته، نباشی، حضور نیابی.»
این همان نکته ای است که در حدیث نورانی امام کاظم(ع) هم آمده است.
صحنه های طاعت و معصیت، برای خداوند مشهود است و مأموران الهی از همه آنها سند و مدرک و فیلم و عکس دارند.
خدا نکند در جاهایی که مورد نهی پروردگار است، حضور داشته باشیم، یا آن جا که مورد امر خداوند است، غایب باشیم.
برای مثال در روزگار وجوب جهاد، حضور در جبهه ی نبرد تکلیف است. امّا برخی از این صحنه غایبند، در حالی که باید حاضر باشند.
شرکت در مجالس لهو و لعب و حرام گناه است، ولی بعضی در این گونه مجالس یافت می شوند، در حالی که باید یک مؤمن، قدم در آن جاها نگذارد.
همه جا محضر پروردگار است.
نیک و بد انسانها هم دقیقاً ثبت و ضبط می شود. روزی هم حضور در پای میز محاکمه خواهد بود.
عالم محضر خداست، در محضر خدا معصیت نکنیم!

منبع: حکمت های کاظمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام کاظم علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)