معمّر بن خلاّد گوید: شنیدم که امام کاظم(ع) فرمود:

اِنَّ لِلّهِ عِبادًا فی الأرضِ یَسعَونَ فی حَوائِجِ النّاسِ، هُمُ الآمِنُونَ یَومَ القِیامَهِ؛

خداوند در روی زمین بندگانی دارد که در تأمین نیازهای مردم می کوشند. آنان در روز قیامت، ایمنند.

وسائل الشیعه، ج11، ص582

کسی از مردم ری، بدهکار بود و از عهده پرداخت بدهی اش برنمی آمد و مأمور حکومتی دولت بنی عباس، او را تعقیب می کرد.
چون به مکّه رفت و حجّ را انجام داد، حضرت موسی بن جعفر(ع) را دید و وضع خود را با او در میان گذاشت. آن حضرت، نامه ای خطاب به طلبکار نوشت و از او خواست که نسبت به برادر دینی اش مساعدت کند و ثواب شاد کردن یک مسلمان را برای او نوشت.
او پس از بازگشت از حج، نامه ی امام را به آن شخص داد. وی نامه را بوسید و بر چشم نهاد. آن گاه نه تنها بدهی های او را بخشید بلکه مقداری مال به او داد.
وی که از عهده ی تشکر آن شخص بر نمی آمد، سال بعد در سفر حج، باز هم به دیدار امام کاظم(ع) رفت و داستان را نقل کرد. حضرت بسیار خوشحال شد و فرمود: به خدا قسم، کار او هم مرا خوشحال کرد، هم امیرالمؤمنین(ع) را، هم جدّم رسول خدا(ص) را.(1)
این گونه است که تلاش برای حلّ مشکلات مردم و انجام حوائج آنان، نزد خداوند پاداشی بزرگ دارد و خداوند اجری عظیم به چنین کسی عطا می کند.
در خدمت بندگان خدا بودن، توفیقی بزرگ است.
زمینه ساز این توفیق هم اراده و خواست خود ماست که در پی کمک کردن به همنوعان باشیم، که عبادتی با فضیلت است.

پی نوشت:
1. محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج71، ص313.
منبع: حکمت های کاظمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام کاظم علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)