قرآن کتاب گویای پروردگار و روشنایی درخشان است

حضرت زهرا (علیها السّلام) در وصف قرآن کریم فرمود:

کتابُ اللهِ الناطقُ وَ القُرآنُ الصّادِقُ والنُّورُ السّاطِعُ و الضّیاءُ اللاّمِعُ بَیَّنَةٌ بَصائرهُ، مُکشِفَةٌ سَرائِرهُ؛

(خداوند شما را وارث پیمانی قرار داد که) کتاب گویای پروردگار و قرآن صادق و نور فروزان و روشنایی درخشان است؛ کتابی که بصیرتهای آن آشکار است و اسرار درونی آن هویدا.

الاحتجاج طبرسی، ج 1،ص 134

خداوند حجت را بر بندگان تمام کرده است.
کلمات و پیامها و اوامر و نواهی پروردگار در این منشور جاویدان آمده و در اختیار ماست.
راست ترین سخن سخن خداست. این کتاب آسمانی ابهامها را می زداید، درد جهالت را درمان می کند، حیرت فکری انسان را برطرف می سازد، راه را از چاه نشان می دهد و به مخاطبانش «بصیرت» می دهد.
اگر چنین کتابی در میان بشر باشد، ولی از حکمتها و هدایتهای آن بی بهره بماند، این خسارت تقصیر خود اوست.
پروردگار قرآن کریم را حبل المتین و ریسمان استوار دانسته است تا حیرت زدگان جاهل و جویندگان راه از این وسیله ی الهی بهره گیرند و به خدا برسند، حال «گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحب خانه چیست؟»
این سخنان را حضرت زهرا (علیها السّلام ) با گروهی می گفت که سالها در کنار پیامبر بودند و سخنان حکیمانه ی او را می شنیدند و آیات وحی از زبان آن رسول رحمت بر آنان خوانده می شد و معجزات نبوی را به چشم می دیدند، ولی... پس از رحلت خاتم عهد شکستند و در ظلمت ماندند و توفیق بهره وری از فروغ معنوی قرآن را نداشتند.
حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم درعصر خود بیانگر اسرار قرآن بود، وصی او نیز پس از پیامبر خدا مفسر کلام الهی بود و فروغ و پرتو هدایت قرآنی را می افشاند، ولی... آیا از این نور هدایت بهره گرفتند؟

منبع: حکمت های فاطمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از حضرت فاطمه علیها السّلام) ، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ سوم (1390)