امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اَحِبُّوا لِلنّاسِ ما تُحِبُّونَ لِاَنفُسِکُم؛

برای مردم دوست بدارید آنچه را برای خودتان دوست می دارید.

تحف العقول، ص635

این مضمون در روایات بسیاری آمده است و آن را توضیح و تبیین مفهوم «انصاف» بیان کرده اند.
برخی افراد همه چیز را برای «خود» و همه سختی ها و بدی ها را برای «دیگران» می خواهند. این تقسیم، ناعادلانه و غیرمنصفانه است. انصاف، آن است که خوب و بد، رنج و راحتی، غم و شادی را میان خودمان و دیگران به طور مساوی تقسیم کنیم و در غم دیگران شریک باشیم و در شادی خودمان دیگران را هم شریک کنیم. این، حقیقت انصاف است.
اگر دوست دارید که کسی مزاحمتان نشود، یا وقت شما را نگیرد، یا پشت سر شما غیبت نکند، شما نیز مزاحم دیگران نشوید و از آنان بدگویی نکنید.
اگر دوست دارید دیگران با احترام از شما یاد کنند و قدردان زحمات و خدمات شما باشند و شما عزیز و محبوب باشید، همین برخورد را نیز خودتان با دیگران داشته باشید و از عزّت و محبوبیت آنان خوشحال شوید، نه آن که حسادت بورزید و ناراحت شوید.
صداقت و صمیمیت در دوستی با مردم، ضامن تداوم این رابطه است. نکته ای که در این حدیث به آن اشاره شده است، تضمینی بر استمرار دوستی هاست.
برای مردم هم، حقّی قائل باشیم.

منبع: حکمت های صادقی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام صادق علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول (1390)