امام رضا علیه السلام فرمودند:
اَلصغّائِرُ مِنَ الذُّنوبِ طُرُقُ اِلیَ الکَبائِرِ، وَ مَن لَم یَخَفِ اللهَ فِی الَقلیلِ، لَم یَخَفهُ فِی الکَثیرِ؛
گناهان کوچک، راهی به سوی گناهان بزرگ است. هر کس که در گناهان کوچک و کم از خدا نترسد، در گناهان بزرگ و بسیار هم از او نمی ترسد.
مسند الامام الرضا علیه السلام، ج 1، ص 290
شرح حدیث:
گناه مثل باتلاق است.
نزدیک باتلاق نباید رفت. هر که جلو رود، کم کم فرو می رود، تا جایی که امکان بیرون آمدن و برگشتن برایش نمی ماند.
شیطان، گناهان را در ذائقه ی انسان شیرین جلوه می دهد.
کسی که سراغ گناه رفت، عادت می کند و به گناهان بزرگتر روی می آورد تا آن که در «باتلاق گناه» غرق می شود.
هر چند گناهان، چون نافرمانی خداست، همه بزرگ اند و زشت، ولی در مقایسه با یکدیگر، بعضی گناهان بزرگتر و زشت ترند.
کسی که از انجام گناه کوچک پرهیز نکرد، کم کم به گناهان بزرگتر کشیده می شود. در ضرب المثلهای ما آمده است: «آفتابه دزد، شتر دزد می شود».
اگر کسی در یک امر ساده، از خدا نترسد و دروغ بگوید، دروغهای بزرگتر هم خواهد گفت.
اگر کسی از مال حرامِ اندک نتواند چشم بپوشد، دچار حرام خواریهای بزرگ می شود.
از این رو گناه را باید همچون زهری خطرناک دانست که چه بسا مقدار کمی از آن، جان انسان را بگیرد. قرآن کریم، سرنوشت کسانی را که کار بد کردند و آن را ادامه دادند، چنین به تصویر می کشد که در نهایت، آیات الهی را تکذیب می کنند و دچار انحرافات عظیم می گردند و دین و آیات را به ریشخند می گیرند(1).
از همان آغاز از گناه خودداری کنیم، تا به معصیتهای بزرگ نیفتیم.
پی نوشت:
1. روم(30)، آیه 10: «ثم کان عاقبةُ الذین اساءوا السّوأی ان کذبّوا بآیات الله و کانوا بها یستهزؤون».
منبع: حکمت های رضوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام رضا علیه السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ سوم (1391).
نزدیک باتلاق نباید رفت. هر که جلو رود، کم کم فرو می رود، تا جایی که امکان بیرون آمدن و برگشتن برایش نمی ماند.
شیطان، گناهان را در ذائقه ی انسان شیرین جلوه می دهد.
کسی که سراغ گناه رفت، عادت می کند و به گناهان بزرگتر روی می آورد تا آن که در «باتلاق گناه» غرق می شود.
هر چند گناهان، چون نافرمانی خداست، همه بزرگ اند و زشت، ولی در مقایسه با یکدیگر، بعضی گناهان بزرگتر و زشت ترند.
کسی که از انجام گناه کوچک پرهیز نکرد، کم کم به گناهان بزرگتر کشیده می شود. در ضرب المثلهای ما آمده است: «آفتابه دزد، شتر دزد می شود».
اگر کسی در یک امر ساده، از خدا نترسد و دروغ بگوید، دروغهای بزرگتر هم خواهد گفت.
اگر کسی از مال حرامِ اندک نتواند چشم بپوشد، دچار حرام خواریهای بزرگ می شود.
از این رو گناه را باید همچون زهری خطرناک دانست که چه بسا مقدار کمی از آن، جان انسان را بگیرد. قرآن کریم، سرنوشت کسانی را که کار بد کردند و آن را ادامه دادند، چنین به تصویر می کشد که در نهایت، آیات الهی را تکذیب می کنند و دچار انحرافات عظیم می گردند و دین و آیات را به ریشخند می گیرند(1).
از همان آغاز از گناه خودداری کنیم، تا به معصیتهای بزرگ نیفتیم.
پی نوشت:
1. روم(30)، آیه 10: «ثم کان عاقبةُ الذین اساءوا السّوأی ان کذبّوا بآیات الله و کانوا بها یستهزؤون».
منبع: حکمت های رضوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام رضا علیه السّلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ سوم (1391).
