تفاوت های عاطفی زنان با مردان

 زنان برتری خاصی در بیان عاطفه درونی خویش نسبت به مردان دارند.
 

چکیده: پژوهش گران، پس از بررسی و تحقیق های متعدد، به این نتیجه دست یافتند که رفتارهای ذهنی و فکری زنان و مردان در پاره ای از صفت های اصلی به صورت ذاتی، با هم فرق داشته و تحت تاثیر جنسیت، به گونه ای متفاوت از یکدیگر، عمل می کنند. بخشی از تفاوت های عاطفی مردان و زنان را در این نوشتار بیان می کنیم.

تعداد کلمات 1351 / تخمین زمان مطالعه 7 دقیقه 

زنان با مردان در عواطف و احساسات تفاوت های آشکاری دارند. روابط اجتماعی قوی، توجه به دیگران، نوع دوستی، صمیمیت و حمایت از دیگران از ویژگی های زنان است. زن ها، به طبع، احساسات و عواطفی لطیف دارند. مغز دختران در برابر انسان ها و چهره ها حساسیت بیشتری دارد، بنابراین زنان به همدردی و همدلی بسیار حساس اند؛ در حالی که مغز پسران در برابر اشیا و اشکال واکنش بیشتری نشان می دهد، بنابراین مردان برای ساخت نظام و سیستم مناسب اند. ویژگی همدلی و عواطف زنانه سبب می شود که آنان بهتر و سریع تر بتوانند تغییرات احساسی و عاطفی دیگران را حس نمایند و آسان تر افکار و احساسات خود را با دیگران سازگار، نمایند و از دیگران مراقبت کنند.
 

زنان، در رمزگشایی از مکالمات غیر کلامی و حالات چهره از مردان قوی ترند. گفت و گو و تبادل نظر در پسران وسیله ای برای انتقال پیام است؛ اما در دختران بیشتر  ابزاری برای ارتباط عاطفی و همدلی است. دختران بیشتر دستخوش احساسات می شوند و در مهار احساسات و پنهان نگاه داشتن آن توانایی کمتری دارند.[1] همچنین زنان قدرت سازگاری و انعطاف بیشتری دارند، بنابراین هنگام برقراری رابط با مرد تسلیم وی می شوند و خود را با او وفق می دهند. در عشق، تقریباً همیشه زن است که قلمرو مرد را می پذیرد و نه برعکس.
 آیت الله مطهری با به کارگیری واژه رأفت، و با بیان تفاوت میان شهوت و رأفت، این ویژگی را از شاهکارهای آفرینش و چیزی فراتر از حس استخدام و منفعت طلبی می داند و می گوید: علاقه زن و مرد به یکدیگر طرفینی است؛ اما برخلاف اجسام بی جان، این جسم کوچک تر (زن) است که جسم بزرگتر را به سمت خود می کشاند. خلقت هدفمند، مرد را مظهر طلب و عشق، و زن را مظهر محبوبیت و عواطف و معشوقیت قرار داده است.[2]
به دلیل عاطفی بودن زنان، آنها معمولا در علوم استدلالی و مسائل خشک عقلانی به پای مردها نمی رسند؛ ولی در ادبیات، نقاشی، شعر و دیگر مسائلی که به ذوق و احساسات مربوط است دست کمی از مردان ندارند. جان گری می گوید: به دلیل عاطفی تر بودن زنان، آنان از شوهرشان بیشتر دلسوزی می خواهند؛ اما مردها بیشتر اعتقاد و اعتماد همسرشان را خواستارند.
وقتی مرد نشان می دهد که به احساسات همسرش و به آنچه در دل او می گذرد اهمیت می دهد، زن حس می کند که شوهرش نگران و دلواپس و غمخوار اوست.[3]
با دقت در دستگاه عظیم آفرینش، در می یابیم که خداوند، برای شکل گیری نظام احسن، نقش های متعددی برای موجودات عالم در نظر گرفته، و هیچ کدام را بیهوده فرونگذاشته است. بدیهی است که هر نقشی نیازمندی خاصی دارد و باید امکانات و ابزار آن نقش را در اختیار داشته باشد؛ مثلا نقش مادری نیازمند صبوری و عواطف دوچندان است؛ وگرنه مادر در تربیت فرزند و آرامشگری برای اعضای خانواده دچار مشکل می شود.
با دقت در آموزه های دینی، روشن می شود که یکی از علل جفت آفریدن انسان، تکثیر نسل اوست و واضح است که بیشترین بار این مسئولیت بر دوش زنان است و نقش مردان در این زمینه بسیار محدود و موقت است. به طبع، زنان برای ایفای این نقش باید مشکلات پیش از بارداری، مانند عادت ماهانه، و مشکلات هنگام بارداری و وضع حمل و همچنین دشواری های رسیدگی به امور فرزند مانند شیر دادن را تحمل کنند.
آیا حکیمانه و عادلانه است که زن با داشتن این همه مشکل و وظیفه، امکانات روحی و روانی مشابهی با مردان که به طبع فارغ از این گونه مشکلات اند- داشته باشد؟ آیا چنین تشابهی معقول است؟ اگر زنان را به گونه مردان قرار دهند ظلم در حق آنهاست و اگر مردان را چنان قرار دهند که زنان را قرار داده اند یعنی با هویتی که بتواند در برابر مشکلات دوام بیاورد- این بیهودگی است و از اتقان صنع به دور است.
قرآن کریم، افزون بر تکثیر نسل، غایت دیگری برای جفت آفریدن انسانها بر می شمرد:
ومن آیاته أن خلق لکم من أنفسکم أزواجا لتسکنوا إلیها وجعل بینکم مودة ورحمة إن فی ذلک لآیات لقوم یتفکرون؛ «و از نشانه های او این است که برای شما از ]جنس[ خودتان همسرانی بیافرید تا بدانها آرام گیرید و میان شما دوستی و مهربانی نهاد. هر آینه در این کار برای مردمی که بیندیشند نشانه ها و عبرت هاست.»[4]
بخش اول آیه را در مباحث پیشین بررسی کردیم و گفتیم که به هر دو جفت انسانی «زوج» می گویند. در توضیح بخش دوم آیه، ضرورت دارد که به برخی لغات توجه کنیم:
در این آیه، جفت آفرینی انسان از نشانه های آفریدگار شمرده شده است. خداوند غرض از این گونه آفرینش را چنین بیان می فرماید: لتسکنوا إلیها. اهل لغت[5] واژة «السکون» را به «قرار و آرام گرفتن و از حرکت ایستادن» معنا کرده اند. همچنین، به خانه از آن جهت مسکن می گویند که محل آرامش و آسایش افراد است، و حرکت و تکاپوی روزانه افراد به آن ختم می شود. سکان کشتی را نیز بدین جهت سکان گفته اند که کشتی را از حرکت ناموزون باز می دارد و به آن تعادل می بخشد. در زبان عربی، به آنچه مطلوب و آرامش بخش است «السکن» می گویند و زنان، به سبب داشتن این ویژگی، یکی از مصادیق این مفهوم خوانده میشوند: اسکن المرأة، لانها یُسکن الیها.
بنا بر آنچه تاکنون گفتیم، معنای آیه نورانی چنین می شود: یکی از آیات الهی آن است که خداوند برای شما انسان ها همسرانی از جنس خودتان آفرید تا در نتیجه پیوند و ارتباط با یکدیگر به آرامش خاطر دست یابید، و خداوند، برای تحقق این هدف، میان شما میل و گرایش همراه با عطوفت و رأفت قرار داد.
تصویری که در این آیه از زن و مرد، ترسیم می شود تصویر موجوداتی است که در تنهایی قرار و آرامش ندارند و در درون خود احساس نیاز می کنند و در صورت پیوند با یکدیگر به سکون، انس و آرامش می رسند و نیاز آنان برآورده می شود.[6] مودت و رحمت نیز ابزاری است برای رسیدن به همین مقصود.
علامه طباطبایی می فرماید: «هریک از زن و مرد نیازمندی هایی دارند که آنها را به سوی یکدیگر بر می انگیزد تا آن گاه که به هم برسند و قرار یابند؛ زیرا هر ناقصی مشتاق کمال خویش، و هر نیازمندی مایل به چیزی است که نیاز او را برآورد.»[7]
 
منبع: کتاب «سبک زندگی (همسرداری از منظر دینی با رویکری روان شناختی)»
نوشته: علی احمد پناهی