اسباب بازی خودمه !!

کودک در سنین ابتدایی عمرش، حاضر نیست کسی در قلمرو مالکیتش وارد شود.
 

چکیده: شاید این جمله را بارها از فرزند خود شنیده اید که «این مال من هست، به هیچ کس نمی دم بازی کنه!». سوالی که در این میان است که آیا این رفتار کودک نشان از شکل گیری شخصیت نادرست او دارد یا نه؟ با ما همراه باشید تا پاسخ این سوال را بیابید.

تعداد کلمات 1110 / تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه

 

معمولا بچه ها نمی توانند به راحتی اسباب بازی هایشان را به کودکان دیگر بدهند و بر سر این موضوع با آنها دعوا می کنند. حتی بچه های یک و نیم ساله نیز سر این مسئله با کودکان دیگر دعوا می کنند. البته این مشکل درباره بچه های تا سن دو نیم ساله حادتر است. وقتی بچه ها سعی می کنند اسباب بازی هایشان را از کودکان دیگر بگیرند، داد و فریاد راه می اندازند و حتی یکدیگر را می زنند و گاز می گیرند. گاهی اوقات کودکان آنقدر سر این مسئله عصبانی می شوند که درک علت عصبانیت آنها برای والدینشان مشکل است.
 

مادران باید بدانند که کودکان به اسباب بازی هایشان و چیزهایی که مال آنهاست تعلق خاطر زیادی دارند. اگر کودک دیگر به اسباب بازی های آنها دست بزند، آنها ناراحت می شوند. اگر کودکی به خانه ی شما بیاید و شما از فرزندتان بخواهید اسباب بازی هایش را به او بدهد او معمولا مخالفت خواهد کرد. کودک از این می ترسد که مبادا کسی اسباب بازی هایش را بردارد و با خودش ببرد. به همین دلیل وقتی کسی به اسباب بازی هایش دست می زند داد و فریاد راه می اندازد.
 

کودکان خود محور هستند و فقط خودشان و احساسات خودشان را در نظر می گیرند، به همین دلیل هرقدر مادر تلاش کند که کودک اسباب بازی اش را به کودک دیگری بدهد، بی فایده است، کودک نمی داند که چرا مادرش می خواهد اسباب بازی اش را از او بگیرد، بنابراین دست از مخالفت خود برنمی دارد. اکنون برایتان مثالی می آورم: روزی یک کودک سه ساله جاروبرقی اسباب بازی کودک دیگری را دید و به شدت به آن علاقمند شد و رفت که آن را بردارد و بازی کند، با این کار دو کودک شروع کردند به دعوا کردن با یکدیگر.
مادر کودک سه ساله به کودک دیگر گفت که: «اگه یه روزی بری خونه ی دوستت و بخوای با اسباب بازی اون بازی کنی ولی دوستت اسباب بازی شو بهت نده، ناراحت نمی شی؟» کودک در پاسخ به او گفت: «ولی اون جاروبرقی مال منه.» کودک نمی تواند احساسات دیگران را درک کند. او حتی نمی تواند حرفهای مادرش را قبول کند، چون نگرش او به این مسئله با والدینش تفاوت دارد. مادر وقتی می بیند که کودکش اسباب بازی خود را به کودک دیگر نمی دهد از دست او ناراحت می شود و با خودش می گوید که چه بچه ی بدی دارد. وقتی او یک اسباب بازی را برمی دارد و کودک دیگر به دنبال آن می رود مادر سعی می کند کودکش را مجبور کند اسباب بازی اش را به کودک دیگر بدهد. ولی زمانی که مادر می داند این مسئله در روند رشد بچه ها کاملا طبیعی است، خیلی نسبت به این موضوع حساسیت نشان نمی دهد. ما بزرگترها نیز گاهی نمی توانیم وسایل مان را به این راحتی به دیگران بدهیم. بزرگترها حتی سرجای پارک ماشین با هم دعوا می کنند و بنابراین بهتر است خودمان را جای بچه ها بگذاریم و احساسات آنها را بهتر درک کنیم.
 

اگر احساسات کودکتان را درک کنید، خودتان نیز احساس آرامش خواهید کرد. ولی با این وجود کودک هنوز نمی تواند اسباب بازی هایش را به کودکان دیگر بدهد. متاسفانه راه حل خاصی برای این مشکل وجود ندارد، ولی شما می توانید با انجام کارهای خاصی از شدت عصبانیت کودک خودتان در برخورد با این مسئله کم کنید.
مثلا وقتی قرار است کودک دیگری به خانه ی شما بیاید به فرزندتان خبر دهید تا او بداند که باید اسباب بازی هایش را به آن کودک بدهد. اما نباید انتظار داشته باشید که فرزندتان همه ی اسباب بازی هایش را به کودکان دیگر بدهد. شما می توانید اسباب بازی هایی را که کودک تان به آنها علاقه ی زیادی دارد را کنار بگذارید و او اسباب بازی های دیگرش را به کودک میهمان بدهد. اگر کودکتان اسباب بازی را از دست دوستش گرفت، به او توضیح بدهید که او مدت کوتاهی با آن بازی می کند و دوباره آن اسباب بازی را به او برمی گرداند. به میهمان تان نیز بگویید وقتی بازی اش تمام شد دوباره اسباب بازی را پس بدهد. گاهی اوقات نیز از فرزندتان بخواهید که بایک اسباب بازی خاص به نوبت بازی کنند. ولی این کار برای کودکان سخت است. تصور کنید که می خواهید کیک بپزید. مواد کیک را با هم مخلوط می کنید تا آن را بپزید ولی یکدفعه به شما اعلام می کنند که زمان تان تمام شده است و فرصتی برای پختن کیک ندارید. شما عصبانی می شوید و کاری از دستتان ساخته نیست. بچه ها هم وقتی بازی می کنند و یکدفعه به آنها اعلام می کنید که فرصتشان تمام شده و باید اسباب بازی شان را به دوستشان بدهند، چنین احساسی پیدا می کنند.

مادران احساس می کنند که وقتی فرزندشان بیرون از خانه با کودکان دیگر بازی می کند، یا وقتی او به خانه ی دوستانش می رود، راحت تر می تواند اسباب بازی هایش را به کودکان دیگر بدهد؛ به هرجهت هر روشی را که انتخاب کنید، باز ممکن است با مشکل رو به رو شوید. وقتی برای کودکتان محدودیت هایی را در این زمینه در نظر می گیرید، به او بگویید که می دانید تحمل این شرایط برایش دشوار است. سعی کنید فرزندتان از شما الگو بگیرد. وقتی خودتان چیزی را به دیگران می دهید، فرزندتان نیز از شما درس می گیرد. معمولا بچه ها بیشتر از رفتار والدین شان الگو می گیرند تا حرف هایشان.
 

وقتی کودک به سن سه تا چهار سالگی برسد، کم کم تغییراتی را در رفتارهای او مشاهده می کنید و او راحت تر می تواند اسباب بازی هایش را به دیگران بدهد. وقتی کودک اسباب بازی هایش را به کودکان دیگر می دهد، صمیمیت میان آنها بیشتر می شود. کم کم او به این کار عادت می کند و با میل خودش اسباب بازی هایش را به کودکان دیگر می دهد. شما نیز باید کودکتان را درک کنید و بدانید که این مسئله نیزیکی از مراحل طبیعی رشد اوست و اگر صبور باشید و این مرحله را نیز به خوبی پشت سر خواهد گذاشت.
 
 منبع: کتاب «راهنمای کامل تربیت کودک»
نوشته: رابین گلدستاین
مترجم: شیرین یزدانی