روابط اجتماعی کودک 5 ساله

چکیده: یکی از گونه های تربیت، تربیت اجتماعی است. در سن 5 سالگی، کودک استعداد بیشتری را برای پذیرش الگوهای تربیت اجتماعی دارد. در این نوشتار به بیان برخی نکات در مورد روابط اجتماعی کودک در این سن می پردازیم. با ما همراه باشید. 

تعداد کلمات 858/ تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه 

کودک ۵ ساله در این مرحله با لذت زندگی را همانطور که هست می گذراند، در مجموع توقع زیادی از آن ندارد. مشکلاتش مسائل زیادی نداشته و حل آنها برایش آسان است. مادرش معتقد است که بودن او در خانه خوشحال کننده است، او همیشه حاضر به خدمت بوده و مادرش را در جریان تمام فعالیت هایش قرار می دهد و همیشه از او اجازه عمل به انجام کاری را می گیرد، او راههای جالبی دارد برای اینکه نشان دهد چقدر مادرش را دوست می دارد. یک دختر کوچک ۵ ساله که از بیرون رفتن مادرش از خانه احساس ناراحتی می کرد چنین اظهار می نمود: «این باعث درد شکم و گریه کردنم می شود ولی وقتی باز می گردی، چقدر خوشحال خواهم شد!»؛ یک کودک ۵ ساله دیگر که سعی می کرد مطیع باشد در گوش مادرش چنین نجوا می نمود: «من برایت یک نکته خوشحال کننده دارم و آن اینکه هرچه بگوئی با بله، جواب می دهم» .
 

پدران نیز سهمی از محبت کودک ۵ ساله دارند، با این حال پدر در مقایسه با مادر به ندرت ترجیح داده می شود. کودک ۵ ساله پدرش را دوست دارد و به او افتخار می کند و ممکن است از او بیشتر از مادرش اطاعت نماید ولی کمتر می تواند به آسانی تنبیه پدرش را تا تنبیه مادرش بپذیرد، و وقتی در شب نیازی داشته باشد، مادرش را فرا می خواند.
با این حال وقتی که مادر بیمار باشد، بعضی کودکان ۵ ساله که در برقراری ارتباط های احساسی با پدرشان کند هستند، به آنها نزدیک می شوند. پدران شاید به همان اندازه محبتی که کودکان برای مادرشان دارند آنها نداشته باشند ولی به همان اندازه نیز اذیت و آزار کمتری دریافت می کنند. این مادر است که تمام سنگینی خشم ها و بد خلقی های بچه ها را دریافت کرده و با این کلمات تهدید می شود: «من دیگر با تو بازی نخواهم کرد، تو مادر بدی هستی».
 

کودک ۵ ساله با کودکان دیگر بهتر بازی می کند، گاهی او با یک خواهر یا برادر بزرگتر یا کوچکتر از خودش تفاهم خوبی دارد، او خشونت کمتری داشته و حاضر به خدمت بوده و نسبت به خواهر یا برادر کوچکترش فداکار است، او هم حامی و هم رفتاری مادرانه دارد. غالبا درباره یک کودک ۵ ساله گفته می شود که وی خواهر کوچکش را می پرستد، اما با این حال زندگی در بین کودکان یک خانواده همیشه آرام نیست، بازیهای داخل منزل کمتر از بازیهای در هوای آزاد، سرگرم کننده بوده و می بایست آنها را مراقبت و نگاهداری کرد. کودک ۵ ساله وقتی برادر با خواهر کوچکش تمام توجه را جلب می کند، لحظاتی حسادت کرده و ممکن است اشتباهات خود را به گردن او بیاندازد. کودک ۵ ساله به قدری خوب خودش را با کوچکتر از خویش تطبیق می دهد که گاهی والدین او از این همه فرمانبرداری متحیر می گردند.

کودک ۵ ساله دوست دارد مخصوصا با کودکان هم سن خودش بازی کند. بعضی از آنها کودکان همجنس خود را ترجیح داده و بعضی دیگر کودکان جنس مخالف را و باز هم بعضی دیگر به دلخواه می پذیرند که با پسران و دختران بازی کنند. کودک ۵ ساله ای که دوست دارد در منزل به سر برد، برای بازیهایش وابستگی زیادی به کودکانی که در مجاورت او هستند دارد.

اکثر آنها در خارج بهتر بازی می کنند، بعضی در باغ منزلشان، گروهی دیگر نزد دوستانشان و عده ای در یک زمین عمومی نظیر پارک، بهتر بازی می کنند. یک گروه دو تائی ، یک اکیپ کامل می باشد، هر بار که ۳ کودک بدون مراقبت بازی می کنند، دو نفر از آنها به سومی حمله ور می شوند. پدر و مادران به طور عاقلانه ای رفتار کرده و اجازه می دهند که کودک هر بار تنها یک کودک را به منزل دعوت نماید تا اینکه بتواند چندین دوست داشته باشد یعنی حدود ۷ و غالبا ۸ نفر . گاهی یک کودک ۵ ساله حسن تفاهم ویژه ای با یک کودک بزرگتر از خود داشته و حتی می تواند سهم کوچکی در بازیهای گروهی از اطرافیانش بدست آورده و ایفای نقش کوچکی را می پذیرد و بزرگترها را وقتی نمی خواهد با آنان درگیر شود، ترک می کند.

کودک ۵ ساله معمولا با یک کودک کوچکتر از خودش بهتر به تفاهم می رسد زیرا چون حالت حکمفرمایی دارد، قبول می کند که تحت فرمان وی قرار گیرد.

ولی همین کودک ۵ ساله حکمفرما، قواعد بازی رفقایش را تا آنجا که به طریق او بازی کنند، دنبال می نماید. دیده می شود بعضی جفتهای ۵ تا ۸ ساله موفق نمی شوند با یکدیگر بازی کنند و به نظر نمی رسد آنها زمینه تفاهمی به جز بحث و جدل بانته باشند. همین دو کودک ممکن است در سن ۸ یا ۹ سالگی دوستان جدانشدنی گردند: آنها را قبل از اینکه از نظر اجتماعی آمادگی داشته باشند، نباید مجبور کرد تا با یکدیگر بازی کنند.

بعضی از کودکان ۵ ساله نیاز به حمایت در برابر گردهمائی های جمعی دارند ممکن است کودک دست به عملی بزند که توجه همه را به خود جلب نماید؛ در صورتی که والدینش شناخت کاملی از مقاومت احساسی کودک داشته باشند براحتی می توان از آن کار جلوگیری کرد.