توانایی کلامی و غیر کلامی در زن و مرد

در این قسمت اشاره به نکاتی می شود که با توانایی شناختی ارتباط بیشتری دارد.
با مطالعه دقیق و بی طرفانه تحقیقات محققان می توان ادعا کرد که در رابطه با توانایی کلامی و غیرکلامی زن و مرد، دست کم دو دیدگاه وجود دارد.
 

برخی بر این باورند که گرچه به لحاظ سنتی تصور می شد که زنان توانایی کلامی بهتری دارند، اما تحقیقات نشان داده که تفاوت جنسیتی در توانایی کلامی بسیار اندک است؛ همچنین، تحقیقات انجام شده، تفاوت اندکی در انواع توانمندی کلامی مثل واژگان، شباهت ها، درک خواندن و مقاله نویسی دارند (هاید، ۲۰۱۳، ص۱۷۲).
تحقیقات نشان داده اند که وقتی به بررسی نوجوانان و بزرگسالان می پردازیم، در حوزه هایی مانند هجی کردن، گنجینه واژگان، رابطه کلمات، درک خواندن و یادگیری زبان دوم، شباهت های جنسیتی بسیار زیاد است و تفاوت ها معنادار نیست (مایتلند و همکاران، ۲۰۰۴ء مدو و کاسانگا، ۲۰۰۵).
 

عده ای بر این باور هستند که مهارت کلامی زنان قوی تر از مردان است. به اعتقاد (کوی و داج، ۱۹۹۸) برتری زنان در توانایی کلامی یکی از شاخص ترین تفاوت های جنسیتی است.
دختران همدلی بیشتری نیز با دیگران دارند. دختران از والدین خود بیشتر اطاعت می کنند و همکاری بیشتری دارند و بیش از پسران درصدد تایید بزرگسالان هستند (پاپالیا و همکاران، ۱۳۹۱، ص۳۱۳).
هالپران (۱۹۹۲) معتقد است که دختران توانایی کلامی را با سرعت بیشتر و کیفیت بهتری در مقایسه با پسران کسب می کنند؛ در واقع، تفاوت های مربوط به جنس در توانایی های کلامی از هنگامی که کودکان شروع به صحبت می کنند، آغاز می شود و این برتری دختران در مدت تحصیل نیز حفظ می شود.
دختران معمولا در تکالیف کلامی، محاسبات ریاضی و در تکالیفی که نیاز به مهارت های حرکتی و ادراکی ظریف دارد، بهتر عمل می کنند؛ در حالی که پسران بیشتر در توانایی فضایی و در استدلال ریاضی و علمی به شیوه انتزاعی بهتر هستند (پاپالیا و همکاران، ۱۳۹۱، ص۳۱۳).
آلرد (۱۹۹۰) اذعان دارد که دختران لغات بیشتری را به طور صحیح هجی می کنند و در دوره ابتدایی، لغات هجی شده صحیح را بیش از پسران بازشناسی می کنند؛ به نظر می رسد که این تفاوت ها در سراسر دوران مدرسه ادامه می یابد و دختران برتری خود را بر پسران در واژگان و توانایی کلامی در طول دوره دبیرستان حفظ می کنند.
 به اعتقاد آلرد، بیشتر تحقیقات بر برتری دختران در زبان و ادبیات تأکید دارند و دختران زودتر از پسران شروع به خواندن می کنند و کمتر دچار مشکلات خواندن هستند. براساس تصورات کلیشه ای قدیمی، زنان می توانند ساعت ها حرف بزنند و مهارت کلامی بهتری دارند.
برخی از پژوهش ها نشان داده اند که دختران پیش از دو سالگی نسبت به پسران گنجینه لغات زیادتری دارند، اما این تفاوت در حدود سه سالگی از بین می رود (ایزنبرگ و دیگران، ۱۹۹۶؛ به نقل از: ماتلین، ۲۰۰۸، ص۱۵۳).
براساس تحقیقی که در آمریکا انجام شد، مشخص گردید که زنان در توانایی کلامی و حافظه برتری دارند و مردان در مهارت های فضایی و ریاضی (هالپرن، 2000).
تحقیقات همچنین مشکلات زبانی و ناتوانی خواندن را در پسران بیشتر از دختران گزارش کرده اند (همان). هرلیتز و یانکر (۲۰۰۲) بر این باورند که زنان در تشخیص چهره ها و بوها بهتر عمل می کنند.
برخی نیز ادعا دارند که نقش جنسیت در برخی از حوزه های خاص کلامی به لحاظ آماری معنادار است، اما در عمل معنادار نیستند؛ برای نمونه، زنان از نظر فصاحت کلام یا نامگذاری اشیایی که معیار خاصی دارند (مثلا با حرف sشروع شوند) عملکرد بهتری نسبت به مردان دارند (ماتلند و همکاران، ۲۰۰۴ و اولمن و همکاران، ۲۰۰۸). خلاصه اینکه تحقیقات انجام شده در رابطه با توانایی کلامی و غیرکلامی زن و مرد متفاوت است، اما تفاوت زن و مرد در برخی ابعاد توانایی کلامی و غیرکلامی قطعی است.