ویژگی های پدر موفق

همه ی پدرها دوست دارند که فرزند با ادب داشته باشند. اگر بخواهیم ادب از درون سرچشمه گیرد، ضروری است که با کودک مهربان باشیم.
 

در اسلام، پدر دارای مقام ارجمند و چهره‌ای برجسته و مورد احترام است و شأن پدر و مادر پس از شأن خدا ذکر شده است. 
پدر از یک دید ، معلم خانواده ، رهبر و قانون دان است . از طریق پدر است که کودک به گفته یکی از بزرگان، از تدبیر و کمالات نفسانی ، چون آداب و فرهنگ ، هنر و صناعات وعلوم و طریق زندگی که اسباب بقاء و کمال نفس او هستند برخوردار می شود.
کودکان همیشه پدران را قوی‌تر و قدرتمندتر از آنچه هستند تصور می‌کنند. از دیدگاه آنها همواره پدران تکیه گاهی هستند که همین تصور، وظایف تعیین‌ کننده‌ای بر عهده آنها می‌گذارد. تربیت فرزندان از مهمترین وظایف حوزه پدران است که در صورت کوتاهی در اجرای آن صدمات زیادی به بنیان خانواده وارد خواهد شد. پدر باید محبت به کودک را از همان روزهای بعد از تولد آغاز نماید تا عشق را در فرزندش بوجود بیاورد و آن پیوند عاطفی را ایجاد کند. 
دکتر «ویلیام سیرز» معتقد است که: «بیشتر نوزادان در حالت هوشیاری خاموش به سر می برند ... این حالتی است که بعد از آن هرگز تکرار نمی شود؛ چشم هایشان گشاده و باز است و نسبت به محیط اطراف خود حالتی پذیرنده دارند، این لحظه های پیوند اولیه نباید از دست برود. در این زمان با نوزاد حرف بزنید و بیان احساسات را آزاد بگذارید؛ سلام عزیزم، من پدرت هستم (1)
 

پدر چون از نظر فرزند نماد شجاعت، شخصیت، قدرت، حلال مشکلات و پیروزی مدام و خلبان هواپیما حیات خانواده است. باید امید آفرین و پشتکار ساز و محرک و نیروبخش باشد لذا هر قدر فشار زندگی، بر دوش او وارد شود نباید کمر خمیده خود را به فرزندان ارائه دهد. بلکه باید قوی باشد و رفیق فرزندانش باشد.
فرزند‌ د‌ر مسیر رشد‌ و شکل‌گیری شخصیت خود‌ با افراد‌ زیاد‌ی د‌ر ارتباط است و از آنها تاثیر می‌پذیرد‌. چنانچه پد‌ر بتواند‌ به گونه‌ای رفتار کند‌ که فرزند‌، جنبه‌های مثبت و سازند‌ه رفتارهای پد‌ر را مشاهد‌ه کند‌ به سلامت زند‌گی فرزند‌ش کمک کرد‌ه است. پدر عزیز!! آینده فرزندتان را شما شکل می دهید، سعی کنید تا الگوی خوبی برای او باشید. 
 

همه ی پدرها دوست دارند که فرزند با ادب داشته باشند. اگر بخواهیم ادب از درون سرچشمه گیرد، ضروری است که با کودک مهربان باشیم و این محبت را به گونه ای به او نشان دهیم (2)
برای پدر نمونه شدن، باید یاد بگیرید به فرزندتان محبت کنید و کار خوب او را تحسین کنید و از کارهای بد او را تکذیب و تنبیه کنید. در مواقعی مهربان باشید و در جایگاهی که نیاز است یک فرد جدی باشید و با قاطعیت برخورد کنید. اگر دوست دارید تبدیل به پدر موفق شوید باید بدانید که فرزندان شما نیاز به وقت گذاری شما دارند تا از وجود شما و از زمینه‌های انس و الفت شما بهره‌ای گیرند. راه و روش زندگی را از شما فرا گرفته و طریق زندگی خود را هموار سازند. شما هرچند که سرگرم و مشغول کار باشید باز هم به صلاح و مصلحت شماست که در شبانه روز لااقل نیم ساعت با فرزندتان همراه باشید، با او حرف بزنید، بگویید و بخندید، استراحت و تفریح کنید.
 

از آنجا که پدر در نظر کودک مظهر قدرت و شجاعت است و معمولاً در نظر کودکان، پدر بیش از مادر از هیبت و ابهت برخوردار است، تعریف از کودک، توسط پدر برای او بسیار ارزشمند و لذتبخش خواهد بود. شایسته است که پدر در مسیر تربیت از عامل تعریف بهره گیرد و روح کودک را با نسیم کلمات نوازش دهد. اگر پدر قصد پند و نصیحت و یا انتقاد از کودک را دارد، ابتدا میتواند از طریق تعریف، فضای دوستان های را ایجاد نماید و زمینه را برای تأثیر بیشتر کلام خود مهیا سازد.(3)
 

شرایط اثرگذاری پدر در کودک این است که پدر در خانه باشد و در حضور کودک باشد ، همدم و همبازی او باشد، برای فرزندانش وقت بگذارد، به او محبت کند ، از نظر کودک عادل باشد ، در برخوردهای خودش با فرزندان هیچ گونه تبعیضی نداشته باشد تا به نظر کودک کسی آید که به رفع نیازهای او اقدام می کند و در کل ، او پدر را دوست داشته باشد. دوست داشتن شما توسط فرزندان نیاز به زمینه سازی های دارد که وظیفه شماست تا آنها را فراهم ساید. 
 

پدر موفق، سعی می‌کند با فرزندش هم بازی شود و با بازی کردن و وقت گذاشتن برای فرزندش به او شخصیت، اعتماد به نفس و حس پشتیبانی می دهد و می‌داند که بازی کودک نشانه سلامت روانی اوست. امروزه ثابت شده کودکانی که به اندازه و به درستی بازی نمی کنند. از رشد ذهنی بهره کمی دارند و در بزرگی منزوی می گردند. (4)

پی نوشت
[1] ویلیام سیرز، ترجمه شرف‌الدین شرفی، پدر و پرورش فرزند، تهران: انتشارات صابرین، 1393.چاپ: 16، صفحه 27. 
[2] دکتر علی قائمی، تربیت و بازسازی کودکان، تهران: امیری، چاپ دوم 1363، صفحه 279. 
[3] غلامعلی افروز، خلاصه مقالات تربیت دینی کودکان، صفحه42.
[4] بهرام محمدیان، حقوق فرزندان از دیدگاه اسلام، تهران: انجمن اولیاء و مربیان، چاپ چهارم، صفحه 13