در زمان خانه نشینی کرونایی چه کنیم؟ (بخش اول)

در شرایطی که خطر شیوع ویروس همه‌گیری مثل کرونا جامعه را تهدید می‌کند، درک و آگاهی مردم از بیماری اغلب چندان دقیق و درست نخواهد بود.
 

چند هفته‌ای است که از انتشار ویروس کرونا در ایران گذشته است و متأسفانه روزبه‌روز تعداد مبتلایان به کووید-۱۹ بیشتر می‌شود. تاکنون یکی از توصیه‌های جدی برای پیشگیری از کرونا ماندن در خانه و رعایت نکات بهداشتی بوده است؛ اگر سیر صعودی مبتلایان به بیماری تداوم پیدا کند، احتمال آنکه تعداد بیشتری از ما مجبور به تحمل دوران خانه‌نشینی یا قرنطینه شویم بیشتر می‌شود. در مطلبی که پیش رو دارید، اطلاعات مفیدی در این‌ باره برای تان گردآوری کرده‌ایم. با دانستن این نکات، اگر مجبور به سرکردن این دوران شدید، ساده‌تر با شرایط جدید کنار خواهید آمد. همراه ما باشید.
 

مسئولان سازمان‌های بهداشتی، در حال حاضر، خانه‌نشینی یا قرنطینه را برای سه گروه از افراد ضروری اعلام کرده‌اند:
- کسانی که تست کرونا داده‌اند و منتظر جواب آزمایش آن هستند؛
- کسانی که در تماس نزدیک با شخص آلوده به کرونا بوده‌اند؛
- مسافران کشورهایی که تعداد مبتلایان به کرونا در آنها زیاد بوده است.
- در چنین شرایطی بهتر است به‌جای مراجعه به مراکز درمانی، تلفنی با آنها هماهنگ کنید، حتی اگر نشانه‌های بیماری‌تان خفیف باشند.

دسته دیگری که به‌فراخور اوضاع ممکن است مجبور به خانه‌نشینی شوند، کسانی هستند که در تماس نزدیک با شخص آلوده به کرونا بوده‌اند (کسی‌که جواب آزمایش مثبت گرفته است). قرارگرفتن ۱۵دقیقه‌ای در محدوده ۲متری شخص آلوده به ویروس، خطر ابتلا به کرونا را به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای بیشتر و آزمایش‌دادن را ضروری می‌کند. 
 

در چنین شرایطی و زمانی که مجبور به خانه‌نشینی می‌شویم، تا حد امکان باید ارتباطمان را با دیگران محدود کنیم: دقیقا مثل وقتی که به آنفولانزا مبتلا می‌شویم؛ به این معنا که باید ۲ هفته در خانه بمانیم و از رفتن به محل کار، مدرسه یا دیگر اماکن عمومی خودداری کنیم. اتاقی که قرار است ۲ هفته را در آن سر کنیم باید دارای تهویه مناسب باشد؛ پنجره‌ای هم داشته باشد که برای عوض‌کردن هوا بتوان آن را باز کرد. اتاق باید از محل حضور دیگر اعضای خانواده کاملا جدا باشد.

برای خرید مایحتاج روزانه، دارو و هر چیز دیگری که لازم داریم، نباید از خانه بیرون برویم. دوستان، اعضای خانواده و پیک، کسانی هستند که برای دسترسی به آنچه نیاز داریم می‌توانیم ازشان کمک بگیریم. البته فراموش نکنید که به‌هنگام خانه‌نشینی نباید ملاقات‌کننده داشته باشیم. کسی که برای مان خرید می‌کند باید اقلام موردنظر را دم در بگذارد.
 

وقتی مجبور به خانه‌نشینی شویم و قرار است برای مدتی با دیگران ارتباط نداشته باشیم، طبیعی است که شرایط روحی و روانی‌مان تحت‌تأثیر قرار خواهد گرفت و واکنش‌هایی از خود نشان خواهیم داد. دانستن این واکنش‌ها، که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم، ما را برای تحمل بهتر دوران خانه‌نشینی یا قرنطینه آماده خواهد کرد.
 

سه واکنش اضطراب، نگرانی و ترس براثر این عوامل پدید می‌آیند:
- وضعیت سلامتی خودمان؛
- وضعیتی سلامتی دیگرانی که ممکن است به‌خاطر تماس با ما دچار بیماری شده باشند؛
- خودخوری و احساس گناه، اگر دوستان یا اعضای خانواده به‌خاطر تماس با ما مجبور به خانه‌نشینی یا قرنطینه شوند؛
- زیرنظرگرفتن خود برای بررسی وضعیت پیشرفت علائم و نشانه‌های بیماری (یا قرارگرفتن در شرایطی که دیگران ما را زیر نظر قرار می‌دهند)؛
- منع از حضور در محل کار و تحت‌الشعاع قرارگرفتن امنیت شغلی و درآمد ماهانه؛
- چالش‌های پیش رو برای فراهم‌کردن مایحتاج روزانه و شخصی.
 

- دلواپس‌بودن بابت تأمین نیازهای فرزندان یا دیگر اشخاصی که سرپرستی‌شان را به عهده داریم؛
- عدم قطعیت یا کلافگی ناشی از ندانستن اینکه وضعیت کنونی تا چه زمانی پایدار خواهد ماند یا در آینده چه پیش خواهد آمد؛
- احساس تنهایی به‌خاطر دوری از دیگر افراد جامعه و عزیزانمان و قطع‌شدن ارتباط با آنها؛
- خشم و عصبانیت (اگر به‌خاطر بی‌مبالاتی‌های دیگران مبتلا به بیماری شده باشیم)؛
- ملالت و بی‌حوصلگی به‌خاطر ناتوانی در انجام‌دادن فعالیت‌های معمول روزمره یا کارکردن مثل قبل؛
- دمدمی‌مزاج و بلاتکلیف شدن در شرایط خانه‌نشینی به‌خاطر فکرکردن به احتمال ابتلا به بیماری؛
- تمایل به مصرف نوشیدنی‌های الکلی یا موادمخدر برای کنارآمدن با شرایط؛
- احتمال بروز برخی نشانه های افسردگی نظیر احساس ناامیدی، کاهش اشتها و کم یا زیاد شدن ساعات خواب؛
- احتمال بروز برخی نشانه‌های استرس پس از سانحه (PTSD) مانند به‌یادآوردن ناخواسته خاطرات آزاردهنده، احساس بازگشت سانحه و فکرکردن به آن، کابوس دیدن، تغییرات خلقی (در کنار عوض‌شدن افکار) و زودرنجی.

اگر نشانه‌ها و واکنش‌ها به‌مدت ۲ تا ۴ هفته یا بیشتر تداوم پیدا کنند، لازم است برای بهبود و کنترل وضعیت از متخصص کمک بگیرید.
 

در ادامه، راهکارها و توصیه‌هایی را مطرح می‌کنیم که با مدنظرداشتن آنها در شرایط قرنطینه یا خانه‌نشینی می‌توانیم اوضاع و شرایط خود را کنترل کنیم و این بازه زمانی را به‌سلامت سر کنیم.
 

در شرایطی که خطر شیوع ویروس همه‌گیری مثل کرونا جامعه را تهدید می‌کند، درک و آگاهی مردم از بیماری اغلب چندان دقیق و درست نخواهد بود؛ مثلا خبرها و اطلاعات ضد و نقیضی که در شبکه های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود، خطر شیوع و ابتلا به بیماری را پررنگ‌تر و نگران‌کننده‌تر از چیزی جلوه می‌دهد که در واقعیت هست. بنابراین، نخستین کاری که ملزم به انجام‌دادن آن هستیم، کسب آگاهی از حقایق و واقعیت‌های بیماری است. برای این منظور، آنچه را در ادامه توضیح می‌دهیم مدنظر داشته باشید:
- از اخبار و وقایع روز مطلع باشید و درعین‌حال، استفاده از شبکه‌های اجتماعی را محدود کنید؛
- از دیدن مداوم و شبانه‌روزی اخبار رادیو و تلویزیون خودداری کنید، چون به نگرانی و اضطراب دامن می‌زند (و به خاطر داشته باشید که بیشتر از همه، کودکان هستند که تحت‌تأثیر دیده‌ها و شنیده‌هایشان قرار می‌گیرند)؛
- کسب اطلاعات راجع‌به بیماری و پیگیری اخبار را فقط به خبرگزاری‌های رسمی و منابع اطلاعاتی مورداطمینان محدود کنید.
 

برآورده‌شدن نیازهای مان در مدت خانه‌نشینی اهمیت دوچندان پیدا می‌کند؛ چراکه در بیمارستان یا مکان دیگری نیستیم که نیروهای خدماتی این کار را برای مان انجام دهند. تنها در این صورت است که می‌توانیم با احساس ایمنی و راحتی، این دوره را سر کنیم.

بنابراین لازم است پیش از شروع دوره خانه‌نشینی، هماهنگی‌های لازم برای ارسال مایحتاج روزانه را انجام دهیم. کسانی هم که پیش‌زمینه بیماری‌های دیگر را دارند و به این خاطر دارو مصرف می‌کنند، باید با پزشک متخصص صحبت کنند تا داروی کافی برای مدت‌زمان مشخص‌شده در اختیار داشته باشند.
 

مسئولان و مقامات سازمان‌های بهداشتی وظیفه دارند تمامی اطلاعات لازم راجع‌به بیماری، و چگونگی تشخیص و درمان آن را در اختیار مردم بگذارند. برای به‌روزکردن اطلاعات خود بهتر است متکی به این منابع باشیم. چند توصیه‌ای را که در ادامه مطرح می‌شوند هم مدنظر داشته باشید:
- از سؤال‌پرسیدن نترسید. برقراری ارتباط با افراد متخصص و پزشکان و مشورت با آنها به کاهش نگرانی‌های ناشی از قرنطینه و خانه‌نشینی کمک می‌کند.
- از منابعی که در دسترس دارید بخواهید اطلاعات را به‌صورت کتبی/ نوشتاری در اختیارتان بگذارند.
- اگر خودتان به منابع اطلاعاتی دسترسی ندارید، از یکی از دوستان یا اعضای خانواده بخواهید اطلاعات را برای شما فراهم کنند.

ادامه دارد...

منبع: سایت چطور