شاپور تهرانی

(وف 1048 ق)، شاعر. ملقب به شرف‏الدین. نخست فریبى تخلص مى‏كرد و بعد شاپور را انتخاب كرد. از نسل مولانا امیدى و از شاعران والاتبار و از استادان نغزگوى عصر خود بود. در ایام جوانى از وطن به هندوستان رفت و در آنجا با میرزا جعفر آصف خان مصاحب بود و با ایشان مدتها در هند و كشمیر سیر كرد، اشعار خود و ابیات مرغوب در دارالعیش كشمیر گفت، از آن جمله پاره‏اى مثنوى است كه در برابر «خسرو شرین» به نظم درآورد. وى بعد از فوت آصف خان به ایران بازگشت. نسخه‏هاى «دیوان»ش فراوان است و معمولا از پانزده هزار بیت تجاوز نمى‏كرد. وى با امین رازى و اعتمادالدوله جهانگیرى قرابت نزدیك داشت و مداحى اعتمادالدوله‏ى مذكور را بسیار مى‏كرد. معاصر و معاشر شاپور تهرانى، تقى‏الدین اوحدى بلیانى كه مدعى است كه نام شاپور در آغاز ارجاسب بود و او وى را در آغاز جلوس شاه عباس در قزوین و اصفهان دید و صحبت خوب با هم داشتند. وى اقامت طولانى در هند را به قصد مداحى اختیار نكرد و به همین جهت قصیده‏هایش بیشتر در ستایش امامان است و او هر دو سفر خود را به هند با آهنگ بازرگانى انجام داد و از این راه ثروت اندوخت و به همین سبب هم در صف ملازمان پادشاه یا پادشاهزادگان درنیامد. وى سفرى به مكه معظمه نیز داشت و بعد از دریافت كعبه‏ى مقصود به تهران بازگشت.