ابوالفتح محمد شهرستانی

(548 -479/467 ق)، فقیه، فیلسوف و متكلم اشعرى. در شارستان (شهرستان) خراسان، بین نیشابور و خوارزم به دنیا آمد. او عالمى نیكو صفات بود. اما تایید مذهب فلاسفه و اتهام به گرایش به اسماعیلیه او را از درجه امامت و پیشوایى ساقط كرد. مدتى در خوارزم ساكن بود، سپس به خراسان منتقل شد. در نیشابور نزد احمد خوافى و ابونصر قشیرى فقه آموخت و در نزد ابوالقاسم انصارى علم كلام را فراگرفت. او در نیشابور از على بن مدینى و ابوالحسین بن اخرم حدیث شنید. در 510 ق وارد بغداد شد و سه سال در آنجا اقامت گزید و به تدریس مشغول شد و درس و مجلس وعظش در نظامیه‏ى بغداد مورد توجه و رغبت عامه واقع شد. از شاگردان بنام او ابوسعد عبدالكریم سمعانى است. شهرستانى در شهرستان خراسان درگذشت. از آثارش: «نهایه الاقدام فى علم الكلام»؛ «الملل و النحل»؛ «المناهج و البینات»؛ «كتاب المضارعه»؛ «تلخیص الاقسام لمذاهب الانام»؛ «الارشاد الى عقاید العباد»؛ «مصارعات الفلاسفه»؛ «تاریخ الحكماء»؛ «المبداء و المعاد»؛ تفسیر فلسفى «سوره‏ى یوسف»؛ «غایه المراد»؛ «دقائق الاوهام».[1] (شهرستان) ابوالفتح محمد بن ابوالقاسم عبدالكریم فقیه و متكلم و عالم ادیان از دانشمدان اشعرى (و. شهرستان 479- ف. 548 ه.ق.)، از شهرستان خراسان. وى نزد ابوالمظفر خوافى قاضى طوس و ابونصر قشیرى و ابوالقاسم سلمان بن ناصر انصارى و ابوالحسن على بن احمد مدینى علم آموخت، و در بحث و مناظره و وعظ و تذكیر از مشاهیر عهد گردید. مدتى در خوارزم به سر برد و سه سال در بغداد زیست، و پس از بازگشت از بغداد باقى عمر را در خراسان گذرانید، و مدتى ملازم مجدالدین ابوالقاسم على نقیب سادات ترمذ بود و دو كتاب خود الملل و النحل (ه.م.) والمصارعه (ه.م.) را به نام او تألیف كرد، و سپس به خدمت سلطان سنجر پیوست، و آنگاه به مولد خود شهرستان رفت و همانجا بود تا درگذشت. دیگر از آثار او نهایةالاقدام (ه.م.) است.

ابوالفتح محمد شهرستانی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته