مغیث الدین محوی همدانی

(وف 1025/ 1020/ 1016 ق)، شاعر، متخلص به محوى. وى از سادات اسدآباد همدان و مولد و منشاء او نیز همان دیار بود. در دوازده سالگى به اردبیل سفر كرد و بعد از آن به زیارت عتبات عالیات رفت. مدتى در آنجا بود و با مولانا سحابى مصاحبت و معاشرت نمود. سپس به خراسان و هرات رفت و در آنجا مولانا شكیبى و یولقلى بیگ انیسى مرید وى گشتند. بعد از اینكه سلطان حمزه میرزا صفوى در 991 ق هرات را محاصره نمود، محوى از راه بندرعباس به هندوستان سفر كرد و ملازم عبدالرحیم خان، خان خانان گشت. وى بعد از مدتى به زیارت بیت‏اللَّه الحرام رفت و دوباره به هندوستان بازگشت. او در سرودن رباعى بسیار توانا بود به طورى كه وى را بهتر از تمام رباعى‏سرایان همعصرش همچون سحابى و شیخ رباعى و محمد جامه باف مى‏دانند و ظاهرا غیر از رباعى نوع شعر دیگرى ندارد. از شاگردان محوى، شاه نظر قمشه‏اى و عبدالباقى نهاوندى است كه عبدالباقى نهاوندى در زمان حیات وى رباعیاتش را مرتب ساخته و دیباچه‏اى بر آن نوشته بود و میرزا طاهر نصرآبادى رباعیات وى را دیده است. وى عاقبت در هندوستان درگذشت. به آورده‏ى بعضى از تذكره‏ها او مدتى در نیشابور زندگى كرده و به محوى نیشابورى نیز مشهور مى‏باشد. در مورد محل مرگ و دفن و سال مرگ وى اختلاف وجود دارد. بسیارى از تذكره‏ها او را با محوى اردبیلى درآمیخته‏اند. از آثارش: «دیوان» شعر، شامل رباعیات.