عبدالله مدرس گرجی

عالم دینى. تولد: 8 ذیقعده 1313 ق. درگذشت: 5 بهمن 1363، سنندج. ملا عبدالله مدرس گرجى، فرزند عبدالكریم مدرس گرجى، تحصیلات مقدماتى را نزد برادرش محمد شروع و بعدها در محضر ملا عبدالعظیم مجتهد و چند تن دیگر از علماى كردستان به پایان رساند و به دریافت اجازه موفق شد كه این اجازات و مداك او بعدها به تصویب و تأیید وزارت معارف و اوقاف نیز رسید. او تا پایان عمر مرتبا به تدریس و تحشیه و تألیف و مطالعه و یادداشت نكات علمى و ادبى و نیز امامت و ارشاد مردم سنندج در مجسد ملاویسى مشغول بود. وى در تصوف و عرفان نیز داراى مقام بود. ملا عبدالله مدرس گرجى در تمام رشته‏هاى علمى و ادبى و دینى از صرف و نحو و منطق و كلام و تفسیر و حدیث و غیره وارد بود و آنها را تدریس مى‏فرمود. فهرست آثار وى به این شرح است: رساله‏اى در ابطال جواز الصلاة فى الحضر بلا وجود عذر و المطر به عربى؛ رساله‏اى در منطق به فارسى با تفریظ ملا خالد مفتى‏زاده و ملا عبدالمجید اصولى؛ رساله‏اى در پیام به برادران دینى و خطاب به عموم مسمانان جهان به فارسى كه به تفریظ سید عبدالعزیز شیخ‏الاسلام كردستان و ادیب حبیب‏الله كاشترى رسیده است؛ كشف الغوایه در رد شبهات؛ رساله‏اى به فارسى در حساب و جبر؛ رساله‏اى به فارسى درباره وجوب حجاب در اسلام؛ رساله اى در مناسك حج؛ مولودنامه كردى؛ تحقیق النسخ در رد متعرضین نصارى؛ و چند كتاب دیگر. (1405 -1313 ق)، عالم دین و مدرس. وى امام جماعت مسجد ملاویسى سنندج بود و به تدریس نیز مى‏پرداخت. در سنندج درگذشت. از آثارش: رساله‏اى در «منطق»، به فارسى؛ «پیام به برادران دینى»؛ «كشف الغوایة»، در رد شبهات؛ رساله‏اى در «حساب و جبر»، به فارسى؛ رساله‏اى در «وجوب حجاب در اسلام»، به فارسى؛ رساله‏اى در «مناسك حج»؛ «مولودنامه‏ى كردى»؛ «تحقیق النسخ»، در رد معترضین نصارا.[1]