عبدالباقی نواب

پزشك عالیمقام، ادیب، شاعر، دانشمند و مطلع در كلیه علوم عقلى و نقلى است. در 1293 در اصفهان تولد یافت. در سن جوانى براى ادامه تحصیل به اروپا رفت و به آموختن علم پزشكى پرداخت و درجه تخصصى در امراض عمومى و داخلى گرفت و پس از مراجعت در زادگاه خود به درمان بیماران مبادرت نمود. بعد از تشكیل دانشگاه اصفهان مقام استادى بالاستحقاق گرفت و مدتها نیز ریاست دانشكده پزشكى اصفهان را عهده‏دار بود و در تربیت پزشكان سعى وافى به كار برد. مدتى نیز ریاست دانشكده ادبیات اصفهان بدو تفویض گردید و در این مهم هم جدیت كامل مبذول داشت. در دوره بیستم به مجلس شوراى ملى رفت ولى عمر مجلس كوتاه بود. مجددا به اصفهان بازگشت و كار پزشكى و دانشگاهى خود را ادامه داد. در 1354 ش سناتور شد و از آن تاریخ تا پایان عمر كه غالبا ملتزم بستر بیمارى بود در تهران مى‏زیست. دكتر نواب پزشكى بسیار حاذق بود و مطب وى واقعا دارالشفاء نام داشت. در تشخیص و درمان بیماریها معجزه مى‏كرد و با حسن خلق و مناعت كامل با بیماران برخورد مى‏نمود و عنداللزوم داروى مجانى در اختیار آنان مى‏گذاشت. این پزشك حاذق، ادیبى كم‏نظیر بود، هم شاعر بود هم شعرشناس. مجالس ادبى تشكیل مى‏داد و شعراء را عزیز و محترم مى‏شمرد. حافظه قوى او موجب اعجاب بود به طورى كه هزاران بیت شعر از شعراى مختلف از حفظ داشت و به مناسبتهاى بجا در مجالس از آنها استفاده مى‏كرد. خود نیز شعر نیكو مى‏سرود. روى هم رفته مردى خوش مشرب نیكوسیرت و خیرخواه و مردم‏دوست بود. از مظاهر زندگى دورى مى‏جست و به تجمل و زرق و برق زندگى توجهى نداشت. در اواخر عمر بیماریهاى مختلفى گریبان او را گرفتند و چاقى زیادى مزید بر علت شد و سرانجام او را از پاى درآورد. در دوران سناتورى غالبا بسترى بود و قادر به حركت و حضور در جلسات سنا نمى‏شد. سرانجام در 65 سالگى درگذشت. از مال و منال دنیوى بهره‏اى نبرد ولى نیكنام زیست و نیكنام مرد.

عبدالباقی نواب

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته