موارد بیشتر برای شما
McFarland, USA (مک‌فارلند، آمريکا)
کارگردان : Niki Caro
نویسندگان : Christopher Cleveland, Grant Thompson, Bettina Gilois
بازیگران : Kevin Costner, Maria Bello, Ramiro Rodriguez
خلاصه داستان : يک مربی دو صحرایی در يکی از شهرهای کوچک ايالت کاليفرنيا تيم آماتوری را به تيمی حرفهای تبديل می کند.
مربی جيم وايت (با بازی کوين کاستنر) به همراه خانواده اش- شامل همسرش چريل (با بازی ماريا بلو) و دخترانش جولی (با بازی مورگان سيلور) و جيمی (با بازی السی فيشر) برای گذراندن سال تحصيلی ۱۹۸۷ وارد مک فارلند، کاليفرنيا، می شود. البته او اينجا را برای کار انتخاب نکرده است؛ بعد از اخراج از سه مدرسه مختلف به دليل سرپيچی از دستورات و از دست دادن کنترل خود، انتخاب ديگری نداشته است.
دبيرستان مک فارلند تنها مکانی است که مايل است او را استخدام کند. بعد از يک هفته از سمتش به عنوان کمک مربی فوتبال اخراج می شود ولی همچنان به عنوان معلم تربيت بدنی باقی می ماند. او در شاگردانش، به خصوص در توماس بادپا (با بازی کارلوس پراتس) چيزی می بيند که باعث می شود باور کند که يک تيم دوصحرایی ممکن است در مک فارلند موفق شود. اولين کارش هم ارائه اين پيشنهاد به هيئت امنا و مدير مدرسه است. اما چالش سخت تر مطرح کردن آن با افرادی است که قرار است شرکت کنندگان اين رقابت باشند.
يکی از چيزهایی که «مک فارلند، آمريکا» سعی کرده از آن اجتناب کند، تله «ناجی بزرگ سفيد پوست» است. شهروندان مک فارلند اصولاً مهاجران مکزيکی تبار هستند- به طوری که يکی از شخصيت های فيلم هنگام رانندگی در يکی از خيابان های اين شهر می گويد: «نکنه تو مکزيک هستيم!» با پيش رفتن فيلم معلوم می شود که داستان همان اندازه که درباره نجات جيم وايت به دست مک فارلند است، درباره تزريق حس غرور و باليدن به خود توسط اين مربی به اين شهر است. رسيدن به اين تعادل به «مک فارلند، آمريکا» اجازه می دهد تا به جای مقدس نمایی صرفاً به فيلمی الهام بخش مبدل شود.
وجه تمايز ديگر «مک فارلند، آمريکا» اين است که جزء نادر فيلم های ورزشی است که توسط يک زن کارگردانی شده است. نگاه کارو در مسير حرکت فيلم بسيار ارزشمند است. او نه تنها از مقدار تستوسترون (هیجان) فيلم کم کرده بلکه صرفاً روی شخصيت ها تمرکز کرده است- و اين تمرکز صرفاً به هفت پسر شرکت کننده و مربی شان محدود نمی شود. فيلم صحنه های معناداری را به مادران و پدران چندين هم تيمی اختصاص می دهد و نگرانی های آن ها را به چيزی بيش از موانع دوبعدی بردن قهرمانی تبديل می کند. «مک فارلند، آمريکا» بيش از اکثر فيلم های ورزشی درباره احساسات است و کمتر بدبينی می کند. پيروزی بزرگ اجتناب ناپذير مهم است، اما همه چيز نيست. درونمايه برجسته فيلم غلبه بر غيرممکن ها نيست بلکه ياد گرفتن مفهوم خانواده است.
البته اين فيلم بر اساس يک داستان واقعی است. ماجراهای فيلم در سال ۱۹۸۷ رخ می‌دهند- اين دوران برای انسان های امروزی چندان دور نيست و آن ها خيلی خوب سال هایی که در آن خبری از گوشی های موبايل و اينترنت نبود را به ياد می آورند. به نظر نمی‌رسد که فيلم بخواهد يک دوره خاص را روايت کند، قبل از اين که تاريخی در آن ذکر شود فکر می کردم ماجرا در زمان حال رخ می دهد (گرچه ماشين مربی وايت می توانست سرنخ خوبی برای تشخيص اين که داستان فيلم سال ۲۰۱۵ نيست باشد.) مانند فيلم اخير «لوازم يدکی /Spare Parts»، «مک فارلند، آمريکا» نيز روی تجربه مهاجرت تمرکز می کند، اما اين نسخه از نظر سياسی صحيح تر است چون شخصيت هايش برای حضور در ايالات متحده مجوزهای رسمی دارند. آن ها برای پول در آوردن مشکلات زيادی را تحمل می کنند (چنان که در صحنه ای تاثيرگذار مربی وايت را می بينيم که يک روز را به جای سه تن از شاگردانش سپری می کند) اما هيچ کس از دست دولت پنهان نمی شود.
منبع : نقد فارسی
/987/
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
