ترسناک/ درام/ هيجاني
[آخرين خانه در سمت چپ جنب خانه ي آميتيويل، روبروي ويرجين اسپرينگ!]
کارگردان: دنيس لياديس. بازيگران: سارا پاکستون (مارا)، مانيکا پاتر (مادر مارا)، توني گلدوين (پدر مارا)، گرت ديلاهانت (کروگ). 100 دقيقه. درجه ي نمايشي: R.
فيلم خوب و ارزنده ي ويرجين اسپرينگ (محصول 1960)، ساخته ي اينگمار برگمان، را بايد نقطه ي شروع نوع خاصي از فيلم هاي ژانر وحشت تلقي کرد. فيلم برگمان با بازيگري ماکس فن سيدو، قصه ي يک خانواده ي مزرعه دار قرون وسطايي است که در پي قتل دخترشان به دست گروهي از متجاوزان، از آنها انتقام مي گيرند. اين فيلم که در 1960 جايزه ي اسکار بهترين فيلم خارجي سال را از آن خود ساخت، الهام بخش فيلم هاي مشابهي در اروپا و آمريکا شد که از جمله مي توان به عناوين زير اشاره کرد: آخرين خانه در سمت چپ (وس کريون، 1972)، دومين خانه در سمت چپ (محصول سينماي ايتاليا،1972)، آخرين خانه در سمت چپ قسمت دوم (ماريو باوا، 1973)، هرج و مرج (ديويد دوفالکو، 2005) و ...
آخرين خانه ي دنيس لياديس (2009) بازسازي آخرين خانه ي وس کريون (1972) است. اين فيلم گرچه يک سر و گردن از فيلم کريون و ديگر همتاهاي بي ارزش خود طي نيم قرن گذشته بالاتر است اما هرگز به گرد پاي ويرجين اسپرينگ برگمان نمي رسد. مقايسه اي ميان اين دو فيلم (آخرين خانه ي 2009 و ويرجين اسپرينگ 1960) مي تواند جالب باشد. صحنه ي تجاوز و قتل در هر دو فيلم حالتي محوري دارد اما خشونت و انتقام گيري پدر در فيلم برگمان هرگز حالتي ساديستي و بيمارگون ندارد. پدر (ماکس فون سيدو) در فيلم ويرجين اسپرينگ پس از کشتن قاتلين دخترش از خداوند به خاطر گناهي که کرده- گناه انتقام گيري- طلب بخشايش مي کند. او در صحنه ي پاياني فيلم مي گويد: « خداوندا، اينجا برروي جنازه ي تنها فرزندم ، به تو قول مي دهم که گناهان خود را پاک کنم ، من در اينجا يک کليسا خواهم ساخت. دراينجا با ساروج و سنگ و با استفاده از دستانم کليسايي خواهم ساخت.»
اما در اين پنجاه سال گذشته زمانه روز به روز خشن تر و بي رحم تر از پيش شده. در فيلم هاي «تجاوز- انتقامي» اين روزها تنها ساديسم و جنون انتقام گيري و ابداع شيوه هاي تازه براي کشتن آدم ها حرف اول را مي زند.
قصه ي آخرين خانه ، همان قصه ي قديمي است. مارا (سارا پاکستون) دختر نوجواني است که در جريان يک تعطيلات خانوادگي براي پياده روي به همراه دوست اش به داخل جنگل هاي اطراف رفته است. مارا و دوست اش از بد حادثه توسط گروهي از افراد شرور که رهبرشان به تازگي از زندان فرار کرده است (گرت ديلاهانت)، ربوده و سپس مورد تعرض قرار گرفته و کشته مي شوند. اعضاي گروه پس از کشتن دخترها براي گذراندن شب به خانه اي در همان نزديکي مراجعه مي کنند، غافل از اينکه اين خانه متعلق به والدين ماراست. پدر و مادر مارا (مانيکا پاتر و توني گلدوين)به زودي پي مي برند که دخترشان توسط همين گروه به قتل رسيده. آنها با توسل به شيوه هاي ابتکاري گوناگون انتقام قتل دخترشان را ميگيرند.
کشتن با مايکروويو (فرو کردن کله ي طرف در مايکروويو روشن) يکي از تازه ترين روش هاي قتل است که در اين فيلم براي اولين بار شاهد آن هستيم؛ هرچند که به قول يکي از منتقدان مايکروويوها بايد درشان بسته باشد تا روشن شوند! فيلم آخرين خانه از حيث بازيگري حائز اعتناست. بازيگري که نقش سردسته ي گروه متجاوزان را بازي مي کند موفق شده با بازي خوب خود يک کاراکتر واقعي خلق کند. فيلمبرداري شارون ماير به ايجاد حس تعليق در سراسر فيلم کمک زيادي کرده است . و حرف آخر اينکه، آخرين خانه با توجه به آن صحنه ي قتل دختر، که بايد آن را شنيع ترين و ساديستي ترين صحنه ي تعرض و قتل در تاريخ سينما لقب داد، قطعاً در ياد و ذهن دوستداران ژانر وحشت باقي مي ماند! نمي دانم که سازندگان فيلم از اين تعريف بايد احساس افتخار کنند يا احساس شرمساري؟
منبع:دنياي تصوير،شماره 186.
