موارد بیشتر برای شما
The Sea of Trees (دريای درختان)
کارگردان : Gus Van Sant
نویسنده : Chris Sparling
بازیگران : Matthew McConaughey, Naomi Watts, Jordan Gavaris
خلاصه داستان : يک آمريکایی، که قصد خودکشی دارد، با مرد ژاپنی که در جنگلی نزديک کوه فوجی گم شده است دوست می شود و بعد هر دو به دنبال راه خروج می گردند.
«دريای درختان/The Sea of Trees» به دليل تاريکی و متفکرانه بودن ظاهرش، قطعاً اثری کم عمق درباره موضوعی مهم و دردآور- يعنی افسردگی و خودکشی- است و سعی می کند اين عيب را با مسکن موقتی احساسات و عواطف بپوشاند.
متيو مک کاناهی، که بازی اش در اين فيلم همراه با منقبض شدن تک تک عضلاتش است، نقش آرتور، يک رياضيدان دانشگاهی (عينک می زند)، را بازی می کند. او به آئوکيگاهارا، يا دريای درختان، جنگلی وسيع پای کوه فوجی در ژاپن، که به مکانی که افراد برای خودکشی به آنجا می روند معروف شده است، سفر می کند. آرتور وقتی به آنجا می رسد، تصميم وحشتناکی می گيرد. بعد با زائر يأس ديگری آشنا میشود: تاکومی (کن واتانابه)، تاجری ژاپنی ملبس به کت و شلواری چروکيده که تلوتلوخوران در حالی که خون از مچ هايش روان است خود را به منطقه هموار جنگل می رساند؛ روشن است که او اقدام به خودکشی کرده اما شايد حالا نظرش عوض شده است. آرتور به کمکش می شتابد و اين دو مرد در جدال برای يافتن راه خروج از جنگل با يکديگر دوست می شوند. برای راحتی کار، تاکومی خيلی خوب و سليس انگليسی صحبت می کند که به هيچ وجه نه اشاره ای به آن می شود و نه توضيحی درباره اش داده می شود.
با نزديک تر شدن اين رابطه، فيلم نيز آرام آرام درونمايه آزاردهنده و دسيسه آميز ضد علمی و ضد عقلی خود و نيز مدارای فوق العاده اش با شخصيت ژاپنی را رو می کند. تاکومی همچون برخی ارواح عاقل و پير جنگل تلاش آرتور برای درک موقعيتش از منظر خود به عنوان يک دانشمند حرف ه ای را به سخره می گيرد. طبيعی است که آرتورنيز سر آخر ناقص بودن معنوی ديدگاه خود را می پذيرد.
تاکومی همچون همسر آرتور، جوآن (نائومی واتس)- ازدواج مشکل دار آرتور و جوآن از طريق فلاش بک نشان داده می شود-کاملاً به سفر عاطفی آرتور بی تفاوت است. اما هيچ فلاش بکی از گذشته او نشان داده نمی شود. چند خط سرسری و بی دقت درباره ننگ و خفت در محل کار و اظهارات گاه و بيگاه درباره اين که آرتور نمی تواند مفهوم خودکشی در فرهنگ ژاپن را درک کند در فيلم وجود دارند. (واقعاً، دوست دارم کمی بيشتر از اين کليشه دم دستی موشکافی کنم.) اما تمامش همين است: درد و داستان تاکومی در درجه دوم اهميت قرار دارد.
نائومی واتس در نقش همسر آرتور حداکثر تلاش خود را می کند: و وقتی اين دو با هم بحث های زندگی مشترک می کنند فيلم تقريباً شبيه زندگی واقعی می شود. بعد دومرتبه يک سايه تاريک روی آن ها می افتد- رستگاری و احيای عشق به گونه ای که اين شرايط بايد آن طور باشند- اما پايان اين موقعيت باعث شد که بخواهم به خاطر حماقت و سطحی بودنش فرياد بزنم.
آرتور هميشه روی صخره ها و سراشيبی ها می افتد و در سيل ها غرق می شود و باز هم درد فيزيکی مک کاناهی هرگز يک نوع معضل دراماتيک جالب به نظر نمی رسد. پيکر افرادی که خودکشی کرده اند را در فيلم می بينيم، و اين صحنه ها آنقدر اتفاقی ديده می شود که اول بيننده فکر می کند که دارد خيال می کند- اما فيلم خودش هم نمی داند که با نمايش اين صحنه ها می خواهد ما را بترساند يا غمگين کند. ما نيز نمی دانيم: آنها سفيد و رنگ پريده اند، درست مانند خود جنگل، و مثل خود فيلم بيروح هستند.
منبع : نقد فارسی
/987/
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
