کارگردان : Henry Alex Rubin نویسنده : Andrew Stern بازیگران : Jason Bateman,Jonah Bobo,Haley Ramm «جدا ماندگی»، اثر اندیشناک هنری الکس روبین درباره ی اینکه در عصر الکترونیک و رسانه های اجتماعی چطور با یکدیگر ارتباط برقرار می کنیم، فیلمی به شدت نقص دار است که لحظه های درخشانی هم در خود دارد که محتوای موضوعی قوی آن را ترسیم می کند. «جدا ماندگی» که متشکل است از سه داستان در یک قاب که بیشتر از طریق مفهوم و موقعیت مکانی به یکدیگر مرتبط هستند تا شخصیت هایشان (دو تن از شخصیت ها با سرگردانی از داستان خودشان به داستان یکدیگر ورود و خروج می کنند) در بعضی جا ها خسته کننده و بعضی دیگر فوق العاده است. http://www.naghdefarsi.com/media/kunena/attachments/1076/Disconnect2.jpgبرقراری روابط بین اشخاص قبل تر ها کار خیلی آسانی بود. از خانه بیرون می رفتید و با همسایه ی بغلی صحبت می کردید. وقتی کسی تازه وارد محله می شد، یک کیک یا یک بشقاب شیرینی درست می کردید و شخصاً برای آنها می بردید. هفته ای یکبار به مامان بزرگ و بابابزرگ تلفن می زدید تا ببینید احوالشان چطور است. قبل و بعد از مدرسه با دوستانتان گردش می کردید. اما امروزه همه چیز متفاوت است. متفاوت به معنی بد نیست، اما قوانین سابق دیگر در شرایط حاضر صدق نمی کنند. میان سه شاخه ی داستانی «جدا ماندگی»، آنکه از نظر احساسی از همه قوی تر است مربوط به یک پسر تنهای دبیرستانی به نام بن بوید (جوناه بوبو) است که قربانی شوخی و مسخره بازی ای می شود که دو نفر از همکلاسی هایش، جیسون (کالین فورد) و فرای (آواید برنستاین) سر او در می آورند. داستان دیگردر نهایت با زن و شوهری به نام درک و سیندی هال (الکساندر اسکارسگارد و پائولا پتون) آشنا می شویم، زوجی که به دلیل از دست دادن فرزند پسر نوپایشان فلج شده اند و در بهت به سر می برند. برای کارگردان اثر هنری الکس روبین که فیلم را از روی فیلمنامه ای نوشته ی اندرو استرن ساخته است، این فیلم با کار قبلی او، مستند «Murderball»، تفاوت بسیاری دارد. رابین در متصل کردن داستان ها به یکدیگر و پررنگ کردن شباهت های موضوعی آنها موفق عمل می کند. استفاده ی او از زیرنویس برای گفتگوهای آنلاین تأکید می کند که دنیای بی صدای کلمات روی صفحه چقدر در ارتباطات اهمیت پیدا کرده است. تنها اشتباه واضح در روش روبین استفاده از تصویر آهسته در صحنه های اتصالی مهم است. این روش خیلی گل درشت و حواس پرت کن است و توجه ها را به ذائقه ی کارگردانی منعطف می کند. با وجود اینکه حداقل دو مورد از داستانهای «جدا ماندگی» مشکلات روایتی وجود دارد، فیلم مرا جذب خود کرد. پیام آن خلاقانه نیست اما نگرانی های خیلی از انسان ها درباره ی زندگی در دنیایی که روابط بین شخصی اغلب به روابط غیر شخصی تبدیل می شود را به تصویر می کشد. بیشتر به دلیل تعداد بازیگران کمتر و مقاومت در برابر شلوغ کردن صحنه با وقایع همزمان اتفاقی، «جدا ماندگی» فاقد آن احساس تصنعی است که فیلم برنده ی اسکار پاول هگیس «تصادف» - که فیلم حاضر با ان مقایسه خواهد شد- گهگاه از آن رنج می برد. شیوه ی دور از قضاوت «جدا ماندگی» نسبت به موضوع خود آن را در مقایسه با فیلمی که کمتر از این بیطرفانه بود اندیشناک تر می کند. "منبع:سایت نقد فارسی"

Disconnect (جدا ماندگی)

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته