بانو امین می‌گفت : معرفت امام بالاست و عرفان ایشان به حد اعلای خود رسیده است، اگر کسی خواست خدای ناکرده تهمتی بزند یا توهینی بکند از قول من بگویید بد می‌بیند، مبادا یک وقت خدای ناکرده توهین کنید، چون معرفت ایشان بالاست.
به گزارش راسخون به نقل از فارس، سیده نصرت بیگم امین معروف به بانوی مجتهده اصفهانی نصرت امین در سال 1265 هجرى شمسى در شهر اصفهان دیده به جهان گشود، از چهار سالگى به مکتبخانه رفت تا به فراگیرى قرآن و زبان فارسى بپردازد و این زمانى بود که در زمینه تحصیل علوم و معارف دینى بالاتر از سطح روخوانى قرآن هیچ مجال و زمینه اى براى حضور زنان نبود، وی در 15 سالگى به ازدواج و همسرى پسر عمویش درآمد.
اما زندگى خانوادگى و تربیت فرزندان در فراگیرى دانش او اثرى نگذاشت و آن چنان در جهت کسب علوم دینى از خود جدیت نشان داد که موافقت و مساعدت اطرافیان به ویژه همسر خویش را براى ادامه تحصیلات در علوم دینى، فقه و اصول و زبان عربى به دست آورد و همزمان به فراگیری حکمت و فلسفه مبادرت ورزید، در این زمان او بیست ساله بود.
مهمترین استاد ایشان که فقه و اصول و حکمت را به وى آموخت، آیت‌الله نجف آبادى بود، در حین تحصیل حکمت به کشف و شهود نیز نائل شد و در این رابطه بهترین سند و گواه آثار تفسیرى ایشان کتاب اربعین الهاشمیه و نیز نفحات الرحمانیه است.
مجتهده امین در شرح حال خود می‌نویسد: او کنیزی از کنیزان خداست که به بانوی ایرانی معروف بود و با نام حاجیه خانم صدا زده می‌شود، او در اواخر ماه ذی‌الحجه الحرام سال 1312 هجری قمری که هزاران صلوات و سلام و تحیت بر هجرت کننده آن (پیامبر) باد از دو اصل تولد یافت.
اما اصل مقدم و پدر بزرگوار، حاج سیدمحمدعلی ملقب به امین التجار اصفهانی، فرزند حاج سیدمحمدحسن است، هر دو از چهره‌های شریف و تجار عظیم و سادات کریم هستند، بنابر آنچه بعضی از افراد موثق خبر داده‌اند، ایشان فرزند سیدمیرزا ملقب به میرمعصوم پسر سیدمحمد پسر میرمعصوم است که در تخت فولاد اصفهان دفن شده‌اند، تمامی این افراد از فضلای بزرگوار و سادات حسینی هستند.
اما اصل دوم (مادر عزیز) از زنان سیده، صالحه، مؤمنه و از خاندان مجد و شرف و از سادات حسینی است که به یکی از اوصاف جده‌اش فاطمه زهرا(س) یعنی زهرا نامیده شده و دختر حاج میرزا مهدی ملقب به جناب است».
*نظر علامه جعفری درباره بانو امین
علامه محمدتقی جعفری درباره شخصیت وجودی بانو امین و جایگاه علمی ایشان این چنین می‌نویسد: «با نظر به آثار قلمی که از خانم امین در دسترس ما قرارگرفته است، به طور قطع می‌توان ایشان را یکی از علمای برجسته عالم تشیع معرفی نمود و روش علمی ایشان هم کاملاً قابل مقایسه با سایر دانشمندان بوده، بلکه با نظر به مقامات عالیه روحی ایشان، باید ایشان را از گروه نخبه‌ای از دانشمندان به شمار آورد که به اضافه فراگرفتن دانش به «تولد جدید» در زندگی نیز نائل می‌شوند.
کتاب سیر و سلوک تألیف آن عالمه معظمه، شاهد روشنی است به اینکه معارف و فلسفه‌های حرفه‌ای روح ایشان را نسائیده است، بلکه آن نوع دریافت‌ها و معارف ایشان را جلب کرده است که دانستن آنها غالباً با «شدن»ها همراه است، اشراف و آگاهی خانم امین در کتاب سیر و سلوک به واقعیات قابل اهمیت، توأم با نوعی وجدان علمی که متأسفانه افراد کمی از دانشمندان موفق به داشتن آن می‌شوند، به خوبی آشکار است.
با اینکه مسائل بسیار محدودی در آن جلسه (ملاقات با ایشان) مطرح شد، ولی طرز گفتارشان، از یک سلطه و اشراف عالی به مغز آن مسائل حکایت می‌کرد که به خوبی نشان دهنده اعتلای روحی ایشان بود. این یکی از خواص ارواح رشد یافته است که در میان توفانی از اندیشه مطرح شده با به کار بردن جمله بسیار کوتاهی، می‌توانند برتر قرارگرفتن خود را از آن توفان اثبات کنند، به علاوه اینکه در چنان موقعیت‌های پر نوسان و متلاطم که مقتضی تقلای سخت روانی و ابراز مقصود با حماسه پرهیاهو است، آرامش روانی و ابراز معتدلانه مطلب، فوق‌العاده با اهمیت بوده و بهترین دلیل برای طی کمالات علمی و وجدانی است».
سرانجام روح بانو امین در اول ماه مبارک رمضان سال 1403 هجری قمری برابر با 23 خرداد ماه 1362 شمسی به دیدار معبود شتافت و در جوار رحمت الهی قرار گرفت، روحش شاد و یادش جاودانه باد.
/2759/
