متن نامه احمدی نژاد خطاب به وزیر کشور به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
جناب آقای رحمانی فضلی
وزیر محترم کشور
سلام علیکم
شرایط خطیر کشور ضرورت حفظ همدلی و وحدت را بیش از همیشه مورد تاکید قرار می دهد.
از یک سو دشمنان تاریخی ایران امیدوار به وارد کردن ضربات اساسی بر پیکر ملت بزرگ و انقلاب عظیم او هستند و به بهانه کنترل رفتار دولت و بر خلاف اخلاق و انسانیت و قوانین بین‌الملل در صدد برآمده‌اند تا همه ظرفیت‌های استکباری و سلطه‌گرانه خود را برای تشدید فشار اقتصادی و سیاسی بر مردم عزیز و شریف کشورمان به کار بندند.
از سوی دیگر آشکارا شاهد فقدان توانایی و اراده لازم در مدیران ارشد کشور برای ارائه و اجرای برنامه‌های مناسب و موثر اقتصادی هستیم، ضرورتی که می‌تواند آثار تحریم ها را کاهش داده و موجب رونق کسب و کار شود.
استیلای رکود 5 ساله بر بخش اقتصاد، موجب بروز مشکلات بسیار سنگین و فشارهای طاقت فرسا بر معیشت بخش وسیعی از خانوارها و مردم بزرگوار میهن شده است.
اینک با استناد به اصل 27 قانون اساسی و با هدف اعتراض به اقدامات و تهدیدات دولت آمریکا و دخالت های پیدا و پنهان انگلیس در امور داخلی ایران و روشنگری پیرامون فریبکاری و اجحافات تاریخی آنان علیه ملت ایران و همچنین اعتراض به شرایط نابسامان اقتصادی، سوءتدبیرها و ضعف‌های آشکار مدیریتی و اشتباهات مکرر در تصمیمات کلان کشور، به ویژه در حوزه اقتصادی درخواست صدور مجوز اجتماع مردمی و آرام را دارد.
زمان و مکان برگزاری در تهران ذیلاً و برای دیگر مناطق کشور متعاقباً اعلام خواهد شد.
محمود احمدی نژاد
زمان: یکشنبه 28 مرداد 1397 ، ساعت 5 عصر
مکان: به ترتیب اولویت:
1- پارک شهر – خیابان خیام
2- پارک دانشجو – چهارراه ولیعصر(ع)
پیرامون نامه احمدی نژاد چند نکته قابل ذکر است:
1. اولین نکته ای که باید ذکر کرد آن است که روند نزولی عمکلرد احمدی نژاد به آنجا رسیده که شخصا در خواست اجتماع خیابانی و اعتراض علنی در خیابان می دهد. هرچند این موضوع در سال های گذشته توسط نزدیکان وی درخواست شده بود اما این بار خودش دست به کار شده و با نام و نشان خود درخواست راهپیمایی می دهد. ماهیگیری از آب گل آلود ظاهرا به تخصص رئیس دولت های نهم و دهم تبدیل شده و این بار در حال صید یک ماهی بزرگ هستند.
2. در ظاهر امر، درخواست احمدی نژاد یک درخواست مبتنی بر قانون است اما وضع کنونی کشور به خوبی نشان می دهد که راه چاره راهپیمایی و تظاهرات نیست که تجربه شخص احمدی نژاد به خوبی این موضوع را مشخص می کند و می توان گفت رئیس جمهور سال های 84 تا 92 با علم به مخالفت وزارت کشور، در این فکر است که بعدها ادعا کند ما درخواست را دادیم و نگذاشتند راهپیمایی یا تجمع انجام شود.
3. روند تغییر مواضع احمدی نژاد از سال 90، شدت گرفتن آن بعد از پایان دولت دهم؛ اوج گیری بعد از رد صلاحیت و در نهایت دستگیری و محکومیت یاران بهاری اش خاصه مشایی و بقایی، ذهن ها را از تصور نیت خیر احمدی نژاد دور می کند و سوءنیت را جایگزین می کند.
4. در آخر باید گفت چه خوب است آقای احمدی نژاد گزارشی از مجوزهایی که به معترضین برای راهپیمایی در هشت سال دولت های مهروزی داده، منتشر کند.
