وقتی محبت می‌کنیم، دلمان پر از شادی و آرامش می‌شود. این احساس خوب به ما امید می‌دهد و ما را به سمت خیر و نیکویی هدایت می‌کند. محبت کردن به انسان ها، نه تنها به آنان خوشی و خوشبختی می‌بخشد، بلکه به خودمان نیز احساس رضایت و خوشبختی می‌دهد.
محبت کردن به انسان ها، نیازمند صبر و توجه است. باید به دیگران به شکلی مهربان و مراقبت کنیم که احساس کنند مهم هستند و ارزشمند هستند. باید به آنان گوش داده و درک کنیم که هر فردی دارای داستان و درد و رنج خود است. محبت کردن به انسان ها، به ما یادآوری می‌کند که همه ما در این سفر زندگی، به یکدیگر نیازمندیم و باید با همدلی و همراهی، این سفر را طی کنیم.
محبت کردن به انسان ها، یک هنر است که با تمرین و تلاش می‌توانیم در آن بهتر شویم. باید به دیگران با احترام و توجه نگاه کنیم و به آنان کمک کنیم تا بهترین نسخه خودشان را بیابند. محبت کردن به انسان ها، به ما امکان می‌دهد تا به عنوان یک نور در تاریکی های دنیا، به دیگران نشان دهیم که هنوز محبت و انسانیت در جهان وجود دارد.
محبت، یکی از ارزشمندترین و قدرتمندترین احساسات انسانی است. آنقدر قدرتمند است که می‌تواند دلها را به آرامش برساند و روزگار را زیبا کند. محبت کردن به انسان ها، نشان از بزرگواری و انسانیت است. در دنیایی پر از بی‌رحمی و بی‌توجهی، محبت یک نور روشن است که در تاریکی ها می درخشد. محبت، آن قوه ایست که می تواند دل های آسیب دیده را بهبود بخشد و روح های شکسته را به زندگی بازگرداند.
محبت، یک زبان بی کلام است که همه می توانند آن را درک کنند. آن لحظه ایست که با یک عمل کوچک می تواند دل ها را به آرامش برساند و با یک نگاه می تواند روح ها را به شادی بخشد. محبت، یک رشته نازک است که قلب ها را به هم پیوند می دهد. آن لحظه ایست که با یک ابراز عشق می تواند دل ها را به آرامش برساند و با یک احترام واقعی می تواند روح ها را به شادی بخشد. محبت کردن به انسان ها، نشان از صداقت و صمیمیت است.
از برترین آداب زندگی انسان محبت و خوبی کردن به مخلوقات خداوند است. انسان موجودی اجتماعی است که محبت کردن می تواند به او و رشد او برای زندگی کامل کمک کند. به دیگران خوبی کردن دارای بسیاری از مزایا و اهمیت‌هاست و معایبی که در کنار خوبی هایش اصلا به چشم نمی آیم. زندگی انسان چه در بعد معنوی و مادی، چه در ابعاد اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و حتی نظامی در ادامه به برخی از این مزایا اشاره خواهیم کرد:
ایجاد روابط مثبت: به دیگران خوبی کردن می تواند رابطه های مثبت و سالمی را با دیگران برقرار کند. این کار باعث ایجاد اعتماد و احترام متقابل می شود و روابط دوستانه و صمیمی‌تری را به وجود می آورد.
افزایش خوشبختی: به دیگران خوبی کردن می تواند به خودتان و دیگران خوشبختی بیشتری بخشیده و احساس رضایت و خوشحالی را به شما القا کند. زمانی که دیگران را خوبی می کنید، احساس رضایت و خوشحالی درونی را تجربه می کنید.
ارتقای خودشناسی: به دیگران خوبی کردن می‌تواند به شما کمک کند تا خودتان را بهتر بشناسید. با کمک به دیگران، می‌توانید به نیازها و مشکلات آنان پی ببرید و درک بهتری از دیگران و خودتان پیدا کنید.
ایجاد تعادل اجتماعی: به دیگران خوبی کردن می‌تواند به ایجاد تعادل اجتماعی کمک کند. با کمک به دیگران، می‌توانید به توازن در روابط اجتماعی کمک کنید و به ایجاد یک جامعه متعادل و پویا کمک کنید.
ارتقای احساس ارزشمندی: به دیگران خوبی کردن می‌تواند به شما احساس ارزشمندی و اهمیت بیشتری بدهد. زمانی که به دیگران کمک می‌کنید و خوبی می‌کنید، احساس می‌کنید که می‌توانید تأثیرگذار باشید و به جامعه خود کمک کنید.
جبران کردن اعمال منفی: به دیگران خوبی کردن می‌تواند به شما کمک کند تا اعمال منفی گذشته خود را جبران کنید. با کمک به دیگران و خوبی کردن، می‌توانید از اعمال ناخوشایند گذشته خود جبران کنید و به خودتان فرصتی برای رشد و تغییر بدهید.
خوبی کردن به دیگران و کمک به جامعه در زندگی انسان مؤمن، از اهمیت بسیاری برخوردار است. این اقدامات نه تنها به دیگران کمک کرده و مشکلات آنان را برطرف می‌کند؛ بلکه حال و زندگی خودمان را نیز بهبود می‌بخشد و احساس رضایت و خوشبختی بیشتری به ما می‌دهد و حتی در احادیث آمده است که عمر انسان را زیاد می‌کند. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «یَعیشُ الناسُ بِاِحْسانِهِمْ اَکثَرَ مِما یَعیشونَ بِاَعْمارِهِمْ وَ یَموتون بِذُنوبِهِمْ اَکثَرَ مِما یَموتونَ بِآجالِهِمْ»؛ مردم، بیشتر از آنکه با عمر خود زندگى کنند، با احسان و نیکوکارى خود زندگى مى‌کنند و بیشتر از آنکه با اجل خود بمیرند، بر اثر گناهان خود مى‌میرند.(دعوات، ص291، ح33) البته خوبی کردن، با احسان و نیکی رفتار کردن و... انواع و اقسام مادی و معنوی دارد. ما می‌توانیم از منابع دینی درباره خوبی کردن و نشر خوبی‌ها در جامعه مطالب و نمونه‌های مختلفی بیاوریم که شامل هرگونه خیرخواهی برای دیگران است.
اولاً: قرآن کریم با تأکید زیاد به ما توصیه می‌کند به جامعه و افراد آن احسان و نیکی کنیم. در آیات متعددی از قرآن، احسان و مشتقات آن به ما سفارش شده است؛ مانند «إِن اللهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ وَإِیتَاءِ ذِی الْقُرْبَى وَیَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْکرِ وَالْبَغْیِ یَعِظُکمْ لَعَلکمْ تَذَکرُونَ»(النحل/۹۰)؛ احسان به‌معنای بخشش و نفع رساندن به دیگری و عمل را نیکو انجام دادن و رفع نیازهای امروزی فوری و ضروری جامعه است. احسان به خویشاوندان، یتیمان، مساکین، همسایه، رفیق، همسفر، مسافر، همسر، فرزند، زیردستان، اسیران، اموات، حیوانات و... سفارش‌های زیادی شده است.
ثانیا: خداوند در قرآن می‌فرماید: «وَلْتَکنْ مِنْکمْ أُمَةٌ یَدْعُونَ إِلَى الْخَیْرِ وَیَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَیَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکرِ وَأُولَئِک هُمُ الْمُفْلِحُونَ»؛ و باید از شما گروهی باشند که [همه مردم را] به سوی خیر [اتحاد، اتفاق، الفت، برادری، مواسات و درستی] دعوت نمایند و به کار شایسته و پسندیده وادارند و از کار ناپسند و زشت بازدارند و اینانند که یقیناً رستگارند.(آل‌عمران/104) یعنی اول قرآن به ما توصیه می‌کند که خوب و نیکوکار باشیم و به دیگران خوبی کنیم و دوم اینکه دیگران را به خوبی و احسان کردن امر کنیم که این احسان و نیکی کردن به دیگران هم شامل کمک به نیازمندان، رفع مشکلات دیگران، کمک به همسایگان، خویشاوندان و... است. همچنین قرآن به ما توصیه می‌کند به یتیمان احسان کنیم و آنها را مورد محبت و مراقبت قرار دهیم و به هیچ وجه آنها را نرنجانیم. خداوند در قرآن به ما توصیه می‌کند که به مساکین و نیازمندان احسان کنیم و آنها را در رفع نیازهای‌شان یاری کنیم. همچنین توصیه می‌کند به همسایگان خود احسان کنیم و با آنها روابط صمیمی و دوستانه برقرار کنیم.
خداوند در قرآن به ما توصیه می‌کند که به همسر خود احسان کنیم و با او به عدل و محبت رفتار کنیم و نیز توصیه می‌کند به فرزندان خود احسان کنیم و آنها را به درستی تربیت کنیم و به نیازهای‌شان رسیدگی کنیم. قرآن به ما توصیه می‌کند به زیردستان خود احسان کنیم و آنها را به عدل و محبت مورد توجه قرار دهیم. در داستان‌های قرآن صبر، احسان، نیکی، محبت، مواسات، عادلانه رفتار کردن از سوی اولیاء خدا نیز آمده است که می‌تواند الگوی مناسبی برای ما باشد. در محتوای قصص قرآن انواع و اقسام خوبی کردن‌ها و امر به خوبی کردن‌ها آمده است که باید با تأمل در معانی و مفاهیم آن را استخراج کنیم و به‌کار بگیریم. هدف دین این است که خوبی‌ها مدام در جامعه رشد کنند و ما دشتی پر از گل فراگیری داشته باشیم. دوام و قوام جامعه به این مهربان بودن و محبت کردن است. انسان‌ها با کمک به یکدیگر است که می‌توانند جامعه را رشد دهند و خوشبختی و سعادت را رقم بزنند.
ثالثاً: آن کسی که شر، دشمنی، نفرت، تفرقه و بدی را امر می‌کند و خواهان رشد بدی‌هاست، جز شیطان شخص دیگری نیست. قرآن می‌فرماید: «الشَیْطَانُ یَعِدُکمُ الْفَقْرَ وَیَأْمُرُکمْ بِالْفَحْشَاءِ...»؛(بقره/268) در میان انسان‌ها، افرادی هستند که خوب بودن و خوبی کردن در وجودشان کوران می‌کند و همه عالم را فرامی‌گیرد. هر انسان پاکی آنان را دوست دارد و به عنوان الگو به ایشان نگاه می‌کند. در واقع، انسان‌های پاک اطراف او جمع می‌شوند و محبتش را در دل قرار می‌دهند. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: «مَن أحْسَنَ إلى الناسِ، اسْتَدامَ مِنهُمُ المَحَبةَ»؛ آن که به مردم نیکى کند، محبت آنان را [نسبت به خود] استمرار بخشد.(غررالحکم/ ح۸۷۱۵) امام خمینی(ره) در این‌مورد انسان ویژه‌ای بودند که بنای کمک و احسان به دیگران را داشتند. یکی از مهم‌ترین خوبی‌هایی که از سوی امام خمینی(ره) نسبت به مردم دیده شد، این بود که ایشان نمی‌توانست مردم کشورش و مردم مسلمان را زیر یوغ استکبار
ببیند.
مردمی که در بی‌عدالتی و تحقیر مستکبران، حق‌شان، استعدادشان و حرمت‌شان پایمال می‌شد. محبتی هم که مردم به ایشان دارند و سال‌های سال آن را فراموش نمی‌کنند، به دلیل خوبی کردن و نشر خوبی‌ها در جامعه است که ایشان را در قلب‌ها جاودانه کرد. به‌همین دلیل پیروان و سربازان امام راحل هم در قلب‌ها جای می‌گیرند و همه انسان‌های آزادی‌خواه محبت ایشان را در دل خود جای می‌دهند؛ زیرا بنای‌شان محبت، نیکی و احسان کردن به مردم است.
