در دهم رجب سال 195 هجرى جهان به نور قدوم امام جواد علیه السلام منور گشت. امام هشتم طبق سنت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و پدرانش در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفت.
آن حضرت آن شب را تا به صبح در کنار گهواره فرزندش بود و با او نجوا مىکرد و اسرار الهى و علوم غیبى را به او تعلیم مىداد.
امام هشتمِ شیعیان، نام مولودش را به نام جدش رسول الله «محمد» گذاشت.
کُنیه آن حضرت «ابوجعفر» است، و چون در نام و کنیه با پیشواى پنجم «امام محمد باقر علیه السلام» مشترک بود، نزد مورخان و محدّثان به «ابوجعفر ثانى» مشهور گشت. کنیه دیگر (و غیر مشهور) آن حضرت «ابوعلى» است که به مناسبت فرزند گرانقدرش «على النقى» بر آن حضرت گذاشته بودند.
در کتاب‌هاى تاریخ و حدیث لقب‌هاى زیادى براى پیشواى نهم علیه السلام ذکر شده است، از جمله: «تقى»، «جواد»، «مرضى»، «متوکّل»، «متّقى»، «زکىّ»، «منتجب»، «مرتضى»، «قانع»، «عالم ربانى»، «رضى»، «مختار»، «صادق»، «صابر» و «فاضل» آن حضرت را «قُرَّةُ عَیْنِ المُومنین» و «غَیْظُ المُلْحِدین» و «النُورُ الساطِعْ» نیز مىگفتند.
ایشان در میان شیعیان و اهل سنت به لقب «بابُ المُراد» مشهور بود، زیرا حاجت‌هاى مردم را بسیار برآورده مىساخت و کرامت‌هاى بىشمارى از آن حضرت دیده شده و کسى به او توسل نمىجست جز آن که او را کمک مىکرد. ولى مشهورترین لقب‌هاى امام نهم علیه السلام «تقى» و «جواد» است.
هر یک از این القاب براى امام علیه السلام بیانگر ویژگی‌هاى اخلاقى و روحى، برجستگی‌هاى معنوى و رفتارى و فضایل و کمالات نفسانى است که آن حضرت را از دیگران ممتاز مىساخته است. آن حضرت باتقواترین فردِ اهل زمان خود بود و در جود و سخاوت نظیر نداشت. فضائل و مکارم اخلاقى امام جواد علیه السلام به گونهاى بود که همگان حتى مخالفان و دشمنان بدان اعتراف کرده و با دیدن آن خصال برجسته ناخودآگاه مجذوب آن وجود الهى شده، زبان به مدح و ستایشش مىگشودند.
ولادت نور چشم شیعیان را به پیشگاه حضرت ولی عصر (عجّل الله تعالی فرجه و شریف) تبریک و تهنیت می‌گوییم.
سید احمد سجادی
