در بررسی دوران اقتدار سِر رابرت والپول و خاندان پیت، با فضای پس از صعود سلطنت هانوور در بریتانیا، پیدایش و صعود بورژوازی جدید ماوراء بحار سده هیجدهم و شکل‌گیری تفکر و ساختار سیاسی آن در قالب

در میان نخست‌وزیران بریتانیا، در دوران پس از والپول (1742) تا جرج کانینگ (1827) و آرتور ولزلی (1828)، اعضای خاندان پیت (ویلیام پیت بزرگ و کوچک) بیشترین و بی‌پرواترین پیوندها را با کانون‌های

خاندان گرنویل در اصل از شهسواران باکینگهام شایر بودند. سر ریچارد گرنویل "کینه‌توز"، دزد دریایی نامدار و "سگ دریایی الیزابت" نیای این خاندان است.

سال‌های اقتدار والپول دورانی تعیین کننده در تاریخ معاصر بریتانیاست؛ هم از نظر تثبیت و تحکیم ثبات و اقتدار خاندان سلطنتی هانوور، که اعقاب آن تا به امروز در رأس ساختار سیاسی بریتانیا و در قلب الیگارشی

در عصر الیزابت این میراث معنوی و سرمایه مادی در بنیاد موج انگلیسی غارت ماوراء بحار قرار گرفت و فرایند تکوین آریستوکراسی معاصر بریتانیا را شتاب بخشید.

به نوشته‌ی توماس ماکائولی، کهن‌ترین خاندان اشرافی بریتانیا خاندان دوور است که تبارشان به نیمه دوم سده یازدهم میلادی و به اوبری دوور اوّل، یکی از نورماندی‌های

مجموعه‌ای که آن را با نام "آریستوکراسی انگلستان" می‌شناسیم، در یک فرایند تدریجی، که هسته‌های نخستین آن در دوران جنگ‌های صلیبی تکوین یافت، نظام و سلسله مراتب درونی خاص خود را پدید ساخت.

الیگارشی بریتانیا در عصر ویکتوریا (1837- 1901) در رأس یکی از بزرگترین امپراتوری‌های مستعمراتی تاریخ جای گرفت؛ به تبع این اقتدار سیاسی به مروج برتری و سروری فرهنگ غرب در پهنه‌ی جهانی بدل شد و

ایران و سرزمین‌های همجوار آن در قرن‌های هشتم و نهم هجری شاهد تحولات و رخدادهای سیاسی متعدد و قابل توجهی بود که تأثیر بسزایی در سرنوشت آینده دنیای اسلام داشت. طی این دوره، شاهد فروپاشی برخی دولت‌ها و

پادشاهی از سلسله‌ی مگده (Magadha) که در سال 273 قبل از میلاد بر تخت سلطنت نشست. آشوکا (Ashoka)، فرزند زاده‌ی پادشاه بزرگی به نام چندره گوپته (Chandra Gupta) بود که جدّش بقایای سپاهیان