افراد و آحاد انسانی نیز تنها از طریق مشاهده رفتارشان توسط روان شناس مورد شناخت و داوری قرار می گیرند.

رفتارگرایی از جمله مکتب‌هایی است که در قلمرو روان شناسی و تعلیم و تربیت غرب جایگاه ویژه ای دارد. مهم ترین ویژگی رفتارگرایی را باید در نگرش آن به سرشت و رفتار انسان و آموزش و تربیت ماشینی او جست.

مهندسی رفتار اشارات زیادی برای تعلیم و تربیت جدید دارد و در خصوص روشهای کنترل و دموکراتیک سؤالات فلسفی بسیار مهمی مطرح کرده است.

بسیاری از رفتارگرایان شیوه‌های تقویت مثبت و منفی رفتار را به کار می برند، ولی اسکینر طرفدار تقویت مثبت است.

یکی از مؤثرترین انواع آموزش، از طریق به کارگیری ماشین آموزش از جمله رایانه های کوچک، امکان پذیر است.

به راحتی می توان مشاهده کرد که شیوه کنونی شرطی سازی کودکان در مدارس، رضایت بخش نیست. یا معلم به طور منظم شرطی نمیکند یا تقویت فوری به دنبال نمی آید.

برخی منتقدان می گویند که رفتارگرایی نمی تواند با آگاهی فردی به آگاهی فرد از خود به سر و کار داشته باشد. آنان بر وجود یک «قلمرو درونی» که رفتارگرایان آن را نادیده می گیرند، اصرار می ورزند.

رفتارگرایی با رآلیسم مرتبط است، زیرا رأى حقیقت مستقل رآلیست‌ها تا حد زیادی با دیدگاه رفتارگرایان که رفتار را معلول شرایط محیطی می‌دانند، شباهت دارد.

اثبات‌گرایی فلسفی نخستین قدم را با آگوست کنت برداشت که اغلب به عنوان مؤسس جامعه شناسی جدید به او اشاره می‌شود.

در متون رفتارگرایی و اثبات‌گرایی منطقی گفتن جمله‌ای مثل «در این جعبه کبریت وجود دارد» با اظهار چیزی مثل این جمله که «در جان جونز یک مفهوم خود وجود دارد» دو چیز کاملا متفاوت است.