نقطه مشترک برنامه ریزی و طراحی شهری: از یک دید نسبتاً سنتی پیشنهاد کاربری زمین و خصوصیات مربوط به آن، نقطه پایانی و حاصل کار برنامه ریزی شهری تلقی می‌شود: نقشه پیشنهادی کاربری زمین،

کمکی که طراحی شهری می‌تواند به بهبود کیفیت و شرایط زندگی در مجتمع‌های زیستی بنماید، بستگی به «عملی» نمودن مفهوم «کیفیت زندگی» دارد. متأسفانه در دهه‌های اخیر ضوابط و معیارهای کوته بینانه اقتصادی

مقایسه استانداردها و مقیاسهای شهری به تنهایی به یک طراحی شهری با دید چند فرهنگی نخواهد انجامید. استانداردهای طراحی تنها یک وسیله آماری و یا یک وسیله کمّی بوده (مثل سرانه هر پارک، سرانه تختهای

با در دست داشتن اطلاعات کافی در مورد شکل و الگوی شهر، نظام فعالیتها، رفتار و خصوصیات جمعیتی شهر، می‌توان دو فرضیه را به اثبات رسانید. الف) آیا شکل‌های شهری متفاوتی می‌تواند برای فرهنگ خاصی

یکی از مشخصه‌های اصلی طراحی شهری امروز هدفمند بودن آنست. به این مفهوم که طراحی شهری باید بتواند بین اهداف و نیازهای شهر و طرح شهر که عمدتاً ماهیت کالبدی - فضایی دارد پیوند برقرار نماید. البته در

با توجه به اینکه مجموعه‌ای از عوامل طبیعی و مصنوعی دائماً در محیط در حال عمل و عکس العمل می‌باشند، بنابراین بهر تقدیر روند شکل‌گیری و الگوپذیری محیط کالبدی، هر چند تصادفی و حساب نشده، همواره ادامه

هدف کلی طراحی شهری نظام‌دهی ظاهری و واقعی به محیط زیست انسان است. رسیدن به چنین هدفی مستلزم اتخاذ یک سلسله تصمیمات و انجام یک سلسله عملیات خاصی است که در اینجا آنها را به عنوان عوامل مربوط

طراحی شهری ملموس‌ترین و محسوس‌ترین فعالیتی است که می‌تواند ارزشها، خواستها و هدفهای یک جامعه را تحقق بخشیده با تبلور آنها فکر را به عمل و ذهنیات را به واقعیات نزدیک نماید. این امر اهمیت طراحی شهری

چه تفاوتی بین طراحی شهری و برنامه ریزی شهری و یا بین طراحی شهری و معماری وجود دارد؟ قائل شدن تفاوت در تعاریف حرفه‌های فوق برای اولین بار در سال 1967 که حرفه جدید طراحی شهری شکل گرفت.

بشر از همان ابتدای پیدایش جوامع و مجتمع‌های زیستی اولیه در پاسخ به یکی از اساسی‌ترین نیازهای طبیعی و فطری خویش سعی کرده است محیط و دنیای ساخته شده خود را تحت کنترل درآورد. این کنترل که با توسل به