مونتسکیو بر این باور است که قوانینی در طبیعت وجود دارند که می توان آنها را در مورد همه‌ی مردم به کار بست، زیرا از «از سرشت وجود ما» استخراج شده‌اند.

گسترش و توسعه ی اروپا، در شکل گیری نقشه‌ی سیاسی دنیای مدرن تأثیری تعیین کننده داشته است.

توجه ما در این مقاله بیشتر به تبعاتی معطوف است که این انقلاب‌ها برای ظهور جامعه شناسی و سایر علوم انسانی به مثابه رشته‌های نهادی شده داشته‌اند.

این نوشته می کوشد تا نشان دهد که چگونه ویژگی‌های خصلت نمای جامعه شناسی و اندیشه‌ی اجتماعی سده‌ی نوزدهم واجد برخی از مفاهیم اساسی جامعه شناسی و علم اجتماعی روشنگری بود.

دشوار است که آن را گسستی بنیادین از یک شیوه ی تفکر در مورد جامعه و گرایش به شیوه ای دیگر بدانیم. درواقع، از جهتی می توان گفت که پروژهی گنتی جامعه شناسی اثباتی تداوم روشنگری است.

در ربع آخر سده‌ی هجدهم، چیزی نمانده بود که اندیشه‌ی روشنگری به نوع جدیدی از درست آیینی فکری در میان نخبگان و فرهیختگان اروپایی بدل شود.

روشنگری به پیدایش روشنفکران جدید سکولار یاری رساند، و کمک کرد تا نقش روشنفکر شالوده ی اجتماعی و فرهنگی ای مستقل از نهادهای سنتی نظیر کلیسا پیدا کند.

اصطلاح رایج «مدرن» که به معنای اخیر و روزآمد است - اصطلاحی کارآمد برای تعیین جایگاه این جوامع به لحاظ تقویمی است، اما فاقد منطقی نظری یا تحلیلی است.

در سده‌ی هجدهم، اقتصاد آزاد و نیروهای بازار اقتصاد خصوصی دست اندرکار آزاد کردن انرژی‌های زایای نظام سرمایه داری بودند.

صورت بندی‌های مدرنیته با تعمیم‌های تاریخی سر و کار دارد، چراکه هدف اش فقط این نیست که بگوید کی و کجا جامعه‌ی مدرن شکل گرفت، بلکه می خواهد بگوید «چترا» چنین اتفاقی رخ داده است.