جمهوری دموکراتیک، که بر روح عامه‌ی مردم استوار است؛ و جمهوری اشرافی، که بر میانه روی و خویشتن داری خانواده‌های حاکم مبتنی است.

گفته می‌شود که دولت‌های مطلقه و مدرن، به دو دلیل، آنقدرها هم که تصور می‌شود با هم متفاوت نیستند.

در این مقاله درباره‌ی نظام سیاسی تک حزبی بحث مفصلی ارائه نخواهد شد، بلکه توجه خود را به عناصری از سه شکل نخست دولت معطوف خواهیم کرد.

مفهوم حقوق بین المللی که در چارچوب پدیده ی جدید «جامعه‌ی جهانی دولت‌ها» شکل گرفت، از سوی حقوق دانان بین المللی، به خصوص ریچارد فالک و آنتونیو کاسه سه، «مدل وستفالی» نامیده شده است.

پادشاه مطلقه در رأس نظام جدیدی از فرمانروایی قرار داشت که مرتبة متمرکزتر شده، و به دعوی قدرت برتر و تقسیم ناپذیر متصل شده بود

طی قرن‌های پس از تجزیه ی امپراتوری روم، «اروپا» شاهد شکل گیری یک جامعه‌ی امپراتوری دیگر نبود، هر چند دائما مشغول جنگ بود و در معرض هجوم های خارجی نیز قرار داشت.

فعالان روشنگری از کاربرد اصطلاح «جامعه» اکراه نداشتند، ولی کمتر به تعریف آنچه از این کلمه در نظر داشتند می‌پرداختند.

محقق جامعه باید تمایزی را که میان فعالیت و کشمکش قائل می‌شود، در مورد سایر اشکال تجربه‌ی اجتماعی نیز قائل شود؛ و همه‌ی اینها را در جست وجوی داوری اخلاقی و سیاست عمومی معقول انجام دهد.

سیاست مداران امپراتوری، خود را با کشمکش و توطئه در میان گروه‌ها و طبقات مسلط و مراکز شهری محلی مشغول می‌کردند

قدرت عمده‌ی رقیب نظام فئودالی قرون وسطا و شبکه‌ی شهری، خود کلیسای کاتولیک بود.