در روایات شیعه و سنی از مؤمن آل‌یاسین بدین نام یاد کرده‌اند و وی را از صدیقین سه‌گانه (آنانی که هیچگاه در کردار و گفتار نسبت به خداوند کفر نورزیده‌اند) بر شمرده‌اند. ابی لیلی گوید، رسول خدا فرمود:

واژه‌ی امام (جـ ائمة) در قرآن به این معانی به کار رفته است: نماد، رهبر، سرمشق، نمونه‌ی آرمانی، وحی، راهنما، الگوی کامل و والاترین. این واژه هفت بار در قرآن به صورت مفرد و پنج بار به صورت جمع

امّ الکتاب، شرح همه‌ی وقایع گذشته و حال و آینده و منبع وحی که علاوه بر «امّ الکتاب» (زخرف: 4)، اصطلاحات قرآنی «کتاب مکنون» (واقعه: 78) و «لوح محفوظ» (بروج: 22) به آن اشاره دارند. بنا به

پیامبری که نامش در دو آیه از قرآن ذکر شده است. در آیه‌ی نخست (انعام: 86)، الیَشَع (الیَسَع) در کنار اسماعیل، یونس و لوط آمده و گفته شده است که آنها بر بقیه‌ی مخلوقات برتری داده شدند (و کُلاً فَضَّلنا علی

رسول و پیامبری که نامش سه بار در قرآن ذکر شده است. در مورد نخست، نام الیاس در کنار زکریا، یحیی، عیسی و عبارت «کلٌ مِن الصالحین» (همه از شایستگان بودند، انعام: 85) آمده است. در دومین

عنوانی برای شخصیت‌های قطعه‌ای بلند از قرآن که مشتمل بر روایتی از داستان هفت‌خفتگان اِفِسوس است. در قرآن، اصحاب کهف و رقیم از جمله‌ی آیات الهی دانسته شده و آمده است که این عده جوانانی بودند که

اصحاب فیل عبارتی در نخستین آیه‌ی سوره‌ی فیل، که اسم سوره نیز از آن گرفته شده است. این آیه مستقیماً خطاب به پیامبر اسلام است: «مگر ندیدی پروردگارت با اصحاب فیل چه کرد؟». این سوره سوره‌ای

پسر عاموس و پیامبری که به هدایت بنی‌اسرائیل فرستاده شد. نام اشعیا (در عربی شَعیا یا اَشعَیاء) در قرآن ذکر نشده است، اما در متون تفسیری (مثلاً طبری، تفسیر، 22/15-23؛ ماوردی، نکت، 229/3) در

پیامبر پیش از اسلام، که در کتاب مقدس پسر ابراهیم و هاجر و جد نام بخش اسماعیلیان (مجموعه‌ای از قبایل هم‌پیمان عرب) معرفی شده است. نام اسماعیل دوازده بار در دوازده آیه‌ی قرآن ذکر شده است. در

فاتح مقدونی که از سال 356 تا 323 پیش از میلاد می‌زیست. عالمان سنتی و جدید شخصیتی را که قرآن (کهف: 83، 86، 94) «ذوالقرنین» (صاحب دو شاخ) معرفی کرده است، اسکندر کبیر دانسته‌اند.