وحدت گرایی و کثرت گرایی به این نحو مکمل یکدیگر می شوند که با داشتن دو مرتبہ مختلف، تصویر جامعی از فراز و فرود هستی به دست می دهند، به طوری که وحدت گرایی در مرتبه بالا و کثرت گرایی در مرتبه پایین قرار می...

هنگامی که فرد در چارچوبی کل نگر به جهان به عنوان مظهر جمال خدا بنگرد، نگاه او از تشتت و ناهماهنگی نسبت به امور طبیعی به انسجام و درک زیبایی‌ ها تغییر خواهد کرد.

رویکردها علوم انسانی و طبیعی را نه یکی می دانند و نه در تقابل با یکدیگر قرار می دهند، بلکه آنها‌‌ را به نحوی در پیوند با یکدیگر ملاحظه می کنند.

رویکرد پیوستاری پیوند میان علوم طبیعی و انسانی را به صورت پیوندی افقی در یک پیوستار یا شبکه در نظر میگیرد.

در سطح بالاتر علوم انسانی ، علومی قرار می گیرند که خود به بررسی علوم سطح پیشین می پردازند، چنانکه گاه از تعبیر «فلسفه فلسفه» و «فلسفه منطق» یاد شده است.

دیدگا‌ه‌ های مربوط به ماهیت علوم انسانی را می توان به سه دسته اساسی تقسیم کرد که از آن‌ها‌‌ تحت عنوان رویکردهای وحدت گرا، کثرت گرا، و پیوندگرا بحث خواهیم کرد.

وحدت علوم طبیعی و علوم انسانی برحسب ابزارانگارانه. نظریه‌‌ های علوم انسانی همچون علوم طبیعی، برحسب کارآمدی در حل مسائل اجتماعی درک و ارزیابی می شوند.

واقع گرایی سازه گرایانه با فاصله گرفتن از هر دو موضع واقع گرایی خام و سازه گرایی خام، پیچیدگی و ژرفای خود را نمایان می‌کند.

مراد از تعبیر واقع گرایی آن است که واقعیت در قبال طرح‌ها و ساز‌ه‌های مختلف و متفاوت، مادام که در حیطه آن قرار می‌گیرند، انعطاف نشان می‌دهد.

در مقام تجویز، سنت گرایی بیانگر آن است که برای تداوم مناسب حیات اجتماعی، باید ارتباط با گذشته را همواره حفظ و از آن تغذیه کرد.