پس از شناخت حقیقت اسلام و ایمان، باید درباره‌ی حقیقت کفر هم شناخت صحیحی داشته باشیم. در قرآن کریم می‌خوانیم:

گاهی اسلام به همان اظهار زبانی اطلاق می‌شود که لازمه‌ی آن، پذیرش و تسلیم قلبی نیست. حال باید دانست که گاهی نیز به عنوان «دین» از اسلام یاد می‌شود. دین یعنی کیش و آیین. دین الهی یعنی راه و

با توجه به معرفتی که صُنع انسان و فعل اختیاری اوست - که همانا پذیرش و تسلیم نسبت به معرفة الله می‌باشد - می‌توانیم «ایمان» را در فرهنگ دینی مساوی با معرفت خداوند بدانیم. زیرا ایمان هم همان

در کلام، به نظر متکلمان، حال چیزی میان وجود و عدم است و به مفهوم صفتی است که ذاتاً نه موجود و نه معدوم است ولی قائم به موجود می‌باشد، مثل عالمیّت که نسبتِ میان عالم و معلوم است. آنها گویند:

سازمانها در قبال حقوق عناصر محیط درونی و بیرونی خود دارای مسئولیت اخلاقی هستند. کتابخانه‌ها و مراکز اطلاع‌رسانی نیز به مانند هر سازمان دیگر یک گروه اجتماعی بوده، دارای آرمان اهداف، مشروعیت،

گرایش همه انسانها به سمت خوبی، خیر و نیکی است و همه مایلند نقشی مؤثر در سیستم داشته و دارای وجهه‌ای خاص بین مردم باشند. رویکرد به جامعه اخلاقی، تفکر اخلاقی و اندیشه اخلاق‌مدار از قرنهای قبل از میلاد

همه‌ی افراد بشر با یکدیگر تفاوتهای اساسی دارند و هیچ دو فردی (به استثنای دوقلوهای همسان) از نظر ژنتیکی یکسان نیستند. هرچند می‌دانیم که این تفاوت با اصل خلقت برابر انسانها مغایرت ندارد

یکی از مباحث مهم در اخلاق کاربردی، اخلاق زبان و گفتار است. در اخلاق‌پژوهی سنتی نیز کسانی چون غزالی در احیاء العلوم، فیض کاشانی در المحجة البیضاء و دیگر محققان در آثار خود از آن بحث کرده‌اند.

مفهوم «کتابت» و «کتاب»- که ماهیت اساسی تاریخ قرآن و تاریخ حدیث را تشکیل می‌دهد- در فضای مطالعات علوم قرآن و حدیث غالباً مبتنی بر کارکردهای تاریخی‌اشان شکل نگرفته است. گویا این مسئله‌ی مسلم است که هر