از دیدگاه اسلام، فعالیت زنان در اجتماع و مراتب شئونات جامعه تا آنجا آزاد و بدون مانع است که منافات و اصطکاکی با عفت و پاکدامنی آنان نداشته باشد و عفت عمومی ‌جامعه را به مخاطره نیندازد.

امید، پدیده‌ای است فطری که از رحمت بی منتهای خداوند سرچشمه گرفته است. اگر امید نبود، هیچ مادری فرزند شیرخوار خود را شیر نمی‌داد و هیچ نهالی بر زمین نشانده نمی‌شد.

پرستاری از عوامل تأمین کننده سلامت جسمی ‌و روانی بیماران و حیات افراد جامعه است و از لوازم لاینفک زندگی اجتماعی بشر به شمار می‌رود.

گرچه روابط پرستار با بیمار را می‌توان در ابتدا به دو دسته مختلف؛ یعنی روابط درمانی و روابط عاطفی، اخلاقی و حمایتی تقسیم کرد، ولی این روابط در عمل از یکدیگر قابل تفکیک نیستند.

رابطه با بیمار باید همانند رابطه با کودکان سرشار از مهر و عطوفت باشد؛ چرا که بیمار بر اثر ناتوانی خود را در موضع ضعف مشاهده می‌کند و بیش از دیگران نیازمند این مهرورزی‌هاست.

ایمان و اعتقادات مذهبی از عواملی است که به روح بیمار قوت می‌بخشد و او را در مقابله با بیماری نیرومند ساخته و به سلامت و بهبود امیدوار می‌سازد.

از مواردی که در روایات به آن توصیه شده است، پرستاری در سفر است. موقعیت سفر و محدودیت‌هایی که در آن وجود دارد، ایجاب می‌کند که توجه ویژه‌ای به بیمار معطوف شود.

پرستاری و مراقبت از بیمار نیز از این قاعده و قانون کلی مستثنی نیست و در پرستاری از بیمار، خانواده او در اولویت قرار دارند.

بیماری و نقص عضو می‌تواند انسان را مورد توجه خداوند مهربان قرار دهد و چنانچه این بیماری و نقص عضو، در راه خدا و برای عظمت اسلام باشد، بیش از پیش بر توجه و عنایت الهی خواهد افزود.

نظافت بدن و لباس بیمار یکی از نیازهای ضروری است. بنابراین، در صورتی که استحمام موجب تشدید بیماری بیمار نشود و ضرری بر او وارد نسازد، نباید او را از این موهبت آرام بخش محروم ساخت.