کتاب عقلانیت در سپهر دیانت به قلم عباس بخشى، مجموعه اى است فراهم آمده از پنج مقاله که در فاصله زمانى سال هاى 1372 تا 1386 نگارش یافته و به بررسى آراء

این مقاله به موضوع رابطه علم خداوندی از یک سو و مسأله آزادی انسان از سوی دیگر می‌پردازد. یعنی این که آیا دو گزاره زیر هر دو می‌توانند با هم صادق باشند یا نه:

ازنظر صدرا، هریک از الفاظ متون دینی دارای مفهوم واحدی هستند که مصادیق مختلف پیدا کرده‌اند. به عبارت دیگر، بین این مصادیق، اشتراک معنوی حاکم است. این مفهوم

زبان‌شناسی دینی خواستار کشف رازهای زبان الاهی است که در قالب زبان بشری بیان شده است تا از این طریق، هم بتواند به سؤالات زیادی درمورد نحوه‌ی نزول کلمات الاهی،

این مقاله به بررسی حکمت از دیدگاه فارابی می‌پردازد. حکمت از دیدگاه وی مؤلفه‌ی اصلی سعادت محسوب می‌شود و بنابراین در فلسفه وی از اهمیت زیادی برخوردار است. وی در این راستا

مکتب اشعری که در اواسط قرن چهارم هجری ( دهم میلادی) بوسیله ی شاگردان بلافصل او تشکیل یافت، از نام واضع آن مشتق گردید ( در زبان عربی می گویند اشعریه یا اشاعره).

گرایشهای مربوط به بنیان فلسفی. دو گرایش که ظاهراً متناقض بنظر می رسد، اما در حقیقت هر یک مکمل آن دیگر است بر روش فکری اشعری حکومت می کند.

ابوالحسن علی بن اسماعیل الاشعری در سال 260 هجری/ 873 میلادی متولد شد و از اوان جوانی به مکتب معتزله گروید و اصول عقاید آن مکتب را نزد معروفترین استاد زمان،

اگر بسیاری و گوناگونی اصول عقاید معتزله مورد توجه قرار گیرد و اندیشه های هر یک از متفکران آن بیان گردد معلوم می شود، از اصول عقاید این فرقه به آسانی سخن گفتن

منظور از کلمه ی عربی کلام، سخن و مکالمه است. متکلم بر کسی اطلاق می شود که سخن گوید و ناطق و سخنگو باشد ( در دستور زبان، متکلم یعنی اول شخص).