هر صبح می کنم به ظهورت دعا بیا ای آشنای خلوت هر آشنا بیا! هر پنجره به سوی شما موج می زند ای روح پر تلاطم در یا بیا

شام سیاه و صبح که فرقی نمی کند بی تو طلوع صبح فقط با غروب بود رفتیم هر طرف پی تو صاحب الزمان! اما جواب هر دم و هر جا غروب بود

امسال بی طلوع تو آقا غروب بود خورشید بی نگاه تو دریا، غروب بود ای انعکاس نور خدا در ضمیر ما بی نور تو حقیقت دنیا غروب بود

کریمانه  نگاهم کن کریما از این هجران رهایم کن کریما نماز شب، میان هر قنوتت شده یک دم صدایم کن کریما

فضای محفل ما را بیا معطر کن           به قدر قطره اشکی زمین ما تر کن اگر برای زیارت دلیل میخواهی           دمی نظر به دل این حزین مضطر کن

در این جهان غم زده با صد هزار امید گشدیم ما ولی، خبری از غمگسار نیست پرسیدم از صبا که بگو حال عاشقان گفتا کسی چو فاطمه  چشم انتظار نیست آقا تو را قسم، به جوانی مادرت بازآ،...

آقا بیا، که به دل ها قرار نیست ما را که خسته ایم، به غیر از تو یار نیست در سینه، باغ نرگس ما را خزان گرفت گویی به دون تو اثری از بهار نیست

فراق یار جانم را گرفته      تب هجران توانم را گرفته نه تاب درد گفتن دارم ای دل که گویی غم زبانم را گرفته

یا این دل شکسته ما را صبور کن یا لا أقل به خاطر زینب ظهور کن دیگر بتاب از افق مکه، ماه من! این جاده های شب زده را غرق نور کن

فرض کن که حضرت مهدی به تو ظاهر گردد ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟ باطنت هست پسندیده صاحب نظری؟ خانه ات لایق اوهست که مهمان گردد؟