سري بن منصور شيباني (م15 ربيع الاول 200ق)، در رأس العين به دنيا آمد. در ابتداي حال خربنده بود، سپس افرادي را پيرامون خود گرد آورده در اطراف شام به راهزني پرداخت. پس از چندي در ارمنستان به خدمت

تاج الدين ابوعبدالله محمدبن قاسم حسني ديباجي نقيب (م776ق)، تبارشناس و تاريخنگار برجسته، از نقيبان و فتيان عراق، از سادات حسني خاندان «معيه» ديباجي که زنجيره‌ي تباري وي به واسطه‌ي ابوالقاسم علي بن حسن

لقب خانداني شيعه که در ايام استيلاي آل بويه بر بغداد در دولت آنان داراي مناصب سياسي و ديني بودند. اين خاندان اصلاً از مردم گلپايگان بودند و نسب آنان به ابودلف عجلي مي‌رسيد. بعضي از رجال اين خاندان عبارتند...

نام چند تن از اعضاي خانداني معروف که در دستگاه خلافت عباسي به مقام وزارت و ديگر مناصب اداري رسيدند. بنوفرات اصلاً از مردم صريفين از نواحي دجيل بودند و از مذهب شيعه پيروي مي‌کردند. يکي از اعضاي

خاندان عميد که اصلاً از شيعيان قم و از مروجان اين مذهب بودند در دستگاه آل زيار و آل بويه به وزارت رسيدند. مشهورترين آنان که دو تن بودند در عداد رجال ادب عهد خويش به شمار مي‌رفتند. اين دو تن به ترتيب

احمدبن عبدالملک (م500ق) از رهبران اسماعيليه در اصفهان. پدرش عبدالملک عطاش از مشاهير دعاة اسماعيليان در عراق عجم و عهده‌دار کار دعوت در نواحي غربي ايران بود. احمد در اصفهان کرباس فروشي مي‌کرد و

ابوالعباس عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب، پسر عم رسول الله (صلي الله عليه و آله و سلم) و محدث و مفسر و فقيه و مورخ صدر اسلام و از اصحاب خاص پيغمبر (صلي الله عليه و آله و سلم) و دوست و مشاور خلفاي راشدين...

ابوالعباس احمدبن طولون بخارايي (م270ق)، از امراي ترک خلافت بغداد و پايه‌گذار دودمان بني طولون مصر. پدرش طولون (به ترکي يعني بدر) غلامي ترک از مردم فرغانه بود که امير ساماني بخارا او را به مأمون،

ابوالحسين احمدبن يحيي بن اسحاق (ح205-ح245ق) از متکلمان مننتسب به الحاد. برخي وي را اهل راوند (بين کاشان و اصفهان) و ديگران وي را اهل مروالرود گفته‌اند. بعضي تاريخ مرگ او را اواخر قرن سوم دانسته‌اند

ابوطاهر محمد (م بغداد 367ق) ملقب به ناصح، از وزراي شيعي آل بويه. وي از مردم «اوانا» در ده فرسخي بغداد بود و پدرش پيشه‌ي کشاورزي داشت. ابوطاهر در اوضاع آشفته‌ي نيمه‌ي اول سده‌ي چهارم هجري