اگر شخصی از روی غفلت یا فراموشی واجبی را ترک یا منکری را انجام داده باشد، آیا باید او را امر به معروف و نهی از منکر کرد؟

اگر خودمان ندیده ایم اما از دیگران شنیدایم که شخصی مرتکب گناه شده، آیا می توان او را امر به معروف و نهی از منکر کرد؟

اگر کسی عملی را مرتکب شود که مرجع تقلید من آن را حرام می‎داند، ولی به نظر مرجع تقلید خودش جایز است، آیا باید او را از آن عمل نهی کنم؟

اگر بداند با نهی از منکر باعث اصرار طرف بر گناه می شود، آیا نهی از منکر ساقط می شود؟

اگر فردی که عضو یک گروه از آمرین به معروف شده، بفهمد امر به و معروف و نهی از منکر به خاطر نگاه کردن و شنیدن منکرات در او اثر بدی می گذارد و خود او را به فساد می کشد، آیا باید امر به معروف را ادامه دهد...

اگر در جای جو ملتهبی باشد مثلا بعد از یک سخنرانی سیاسی و ما گناهی را مشاهده کنیم، و نهی از منکر در این موارد شاید باعث ضرر به دیگران شود، آیا نهی از منکر واجب است؟

اگر بدانیم یا احتمال دهیم که فرد امر به معروف و نهی از منکر را قبول نمی کند و باعث تشدید آن عمل از طرف آن فرد می شود و نتیجه عکس می دهد، آیا تکلیف ساقط است؟

اگر بدانیم شخص خطاکار، با امر به معروف کردن، از انجام منکر در اینجا دست برمی دارد ولی به کوچه یا خیابان دیگری می رود و آنجا مرتکب منکر می شود، آیا باید امر به معروف کنیم؟

آیا می توان به قصد امر به معروف و نهی از منکر در شبکه های اجتماعی جستجو کرد تا اگر افرادی عکس و فیلم و مطالب منفی گذاشته بودند به آنها تذکر داد و این افراد را با مفاهیم دین آشنا کرد؟

آیا تجسس از دختر و پسری که در اماکن عمومی با همدیگر هستند، در مورد محرمیّت و عدم محرمیّت آن دو جایز است؟