تجربه انسان یک جزء مهم فلسفه پراگماتیک است. این جزء و تأکید محوری بر آن، به پراگماتیسم کمک کرده تا جهت گیری قطعی محیطی پیدا کند.

مطمئنا فلسفه‌های شرق هدف تربیتی واحدی ندارد. هدف نویسندگان اولیه، ارائه معلومات در مورد نیروهای طبیعت به منظور مقابله هر چه بهتر افراد با آنان بود.

هر چند پراگماتیسم در وهله اول به عنوان یک فلسفه قرن بیستم که بیشترین بخش‌های آن را آمریکایی‌ها گسترش داده اند، تلقی می‌شود، اما ریشه‌های آن در سنت‌های فلسفی بریتانیا، اروپا، و یونان باستان قابل ردیابی...

فلسفه شرق از چهار قلمرو بزرگ فکری تشکیل شده است: هندی، چینی، ژاپنی و خاورمیانه‌ای. با آن که در هر یک از فرهنگ‌ها باورهای فلسفی بسیار متفاوتی به چشم می خورد، اما پیوندهای مشترکی نیز با یکدیگر دارند.

اولین عبرانی ابراهیم بود که حوالی منطقه «هلالی حاصلخیز» دره‌های دجله و فرات، به سر می برد. گفته شده که ابراهیم حدود ۲۰۰۰ سال ق.م. به عنوان قهرمانی اسطوره‌ای از بین النهرین به فلسطین آمد.

اگر چه غالبأ رآلیسم علمی و غیر دینی را مسؤول مشکلات ناشی از نظم و کنترل اجتماعی می شناسند، اما شواهدی در دست است که سوگیری در برابر نظم و کنترل، به زمان ارسطو و توماس آکویناس باز می گردد.

بسیاری از کشورها هم اکنون از دانش پژوهان می خواهند قبل از این که فارغ التحصیل شوند، آزمون شایستگی «صلاحیت» را بگذرانند.

اگر چه رآلیستها استدلال می کنند که تعلیم و تربیت باید مهارت فنی را توسعه دهد و متخصص و دانشمند تربیت کند، اما با تعلیم و تربیت در علوم انسانی هم مخالفتی ندارند.

برای ارسطو بدیهی بود که اشیاء دارای اوزان مختلف، با سرعتهای مختلفی سقوط کنند. تنها پس از گالیله بود که این واقعیات عقلانی در نتیجه بررسیهای تجربی وارونه جلوه کرد

رالیست‌ها معتقدند که تعلیم و تربیت مرتبط با جنبه واقعی یادگیری، نباید لزوما به شیوه‌های دردآور و کسل کننده ارائه