تعدادی از سازمان‌های تربیتی مانند انجمن ملی تعلیم و تربیت مطالبی را جمع آوری کرده‌اند که خطرات و تبعات ناشی از جنگ هسته‌ای را برای معلمان توضیح می‌دهد تا آنها این مطالب را در کلاس درس مطرح کنند.

اساسا، بازسازی گرایی بر ضرورت تحول تأکید دارد. این یک موضع گیری آرمانی در پنداشت اهدافی است که در راستای یک فرهنگ یا تمدن جهانی جهت داده شده است.

مربیان به طور فزاینده‌ای در می‌یابند که شاگردانی را تربیت میکنند که باید به عنوان شهروندانی مولد، پس از اتمام مدرسه، سال‌ها به فعالیت بپردازند.

ما در فرهنگ جدید با انبوهی از آشفتگی‌ها و تناقض گویی‌ها مواجه هستیم. از یک طرف توانایی بسیاری برای انجام خوبی‌ها داریم و از طرف دیگر توانایی فوق العاده‌ای برای نابودی در ما وجود دارد.

آزمایش جالبی در بعضی از مدارس به اجرا در آمده و دانش آموزان پیرامون پروژه‌ای کار میکنند که امکان زندگی آنها را در کره مریخ بررسی می‌کند.

به عنوان آخرین حرکت در خصوص تعلیم و تربیت، بازسازی‌گرایی مربیان را درباره نقشی که در تعلیم و تربیت بر عهده دارند، به تفکر مجدد واداشته است.

تا زمانی که روند تحولات تکنولوژیک در چنین جامعه‌ای بسیار کند باشد، جنگ یا شیوع بیماری یا سایر بلاهایی طبیعی آهنگ زندگی افراد را چندان مختل نمی‌کند.

هنگامی که پیشنهادهای اندیشمندان از افلاطون تا اسکینر را بررسی می‌کنیم، در می یابیم که تعلیم و تربیت را به عنوان وسیله‌ای اساسی برای تغییر اجتماع معرفی کرده‌اند.

بعضی از منتقدان بر این باورند که معلمان نباید در امور سیاسی و اجتماعی شرکت کنند، زیرا مدارس باید مکانهایی بی طرف باشند و معلمان ممکن است با بازی کردن نقش یک طرفدار حزبی، هدف اساسی خود را فراموش کنند.

بسیاری از ما وقتی می شنویم سقراط «خرمگس آتن»، مواجه شدن با مرگ را به جای مخالفت با قوانین آن روز آتن انتخاب کرد، مبهوت می شویم.