ایده‌آلیست‌ها ادعا می کنند که تقریبا هر یک از مسائل معاصر در گذشته ریشه دارد.

تأثیر ایده‌آلیسم بر تعلیم و تربیت به اندازه‌ای بوده که حتی امروزه به سختی می توان مدارسی را پیدا کرد که به نحوی از انحا، اصول ایده‌آلیست را رعایت نکند.

ایده‌آلیست‌ها به طور کلی موافقند که تعلیم و تربیت نباید فقط بر رشد ذهنی تاکید کند، بلکه باید دانش پژوهان را تشویق کند تا بر همه آنچه که با ارزشهای پایدار مربوط است متمرکز شوند.

بسیاری از ایده‌آلیست‌های جدید از اندیشه یادگیری از طریق دیالکتیک یا از طریق تعمق ، حمایت معنوی می کنند، اما از این شیوه ها به آن گستردگی سابق استفاده نمی شود.

شاید اصلی ترین تار رآلیسم، همان باشد که به اصل یا نظر استقلال مشهور است. صاحبان این نظر در اصل چنین اعتقاد دارند که واقعیت، معرفت و ارزش، مستقل از ذهن انسان وجود دارد.

خودشکوفایی هدف اساسی تعلیم و تربیت ایده‌الیستی است، اما بدان معنا نیست که خود در انزوا شکوفا می شود. خود هر فرد یک جزء پیشین نیست و تنها در بافت بزرگ تره معنا پیدا می کند.

ایده‌آلیست‌ها به طور کلی قبول دارند که بسیاری از مواد آموزشی که مورد استفاده شاگردان قرار می گیرد، مناسب نیست.

در سالهای اخیر برنامه‌های درسی ایده‌آلیست‌ها به دلیل فقدان اعتبار به صورت فزاینده ای مورد حمله قرار گرفته است.

یکی از ادعاهای ایده‌آلیست‌ها این است که به رشد منش بیش از حامیان فلسفه‌های دیگر توجه می کنند.

تدوین یک دیدگاه فلسفی و درونی ساختن آن؛ زمانی که کسی عمیقا سرگرم فعالیت فلسفی شود، معمولا یک بازنگری و ارزیابی مستمر از نظام ارزشی، آداب و رسوم اجتماعی، ساختهای قدرت و عقاید تربیتی خواهد داشت.