يكي از مباحث اصلي فلسفه‌ي حديث و علوم حديث- كه نقشي زيربنايي در همه‌ي مباحث مرتبط با حديث دارد، مسئله «رابطه‌ي حديث با قرآن» ‌است. در اين مسئله، ‌سخن بر سر آن است كه حديث،‌ چه جايگاهي در كنار

ميراث فکري هر فرهنگ و جامعه، هويت و چيستي آن است. آدمي را نمي‌توان از گذشته‌ي فرهنگي اش تُهي ساخت، که ديگر توان روييدن و بالندگي نخواهد داشت. بي اعتنايي به ميراث و آن را حفاري در کوير تلقي کردن،

مُصادَقَةُ الإخوان، نام کتاب حديثي است که در آيين دوستي و برادري.اين کتاب با حجمي‌اندک، 125 حديث را در موضوع دوستي، در خود جاي داده است.

1. آيا سرودن شعر، با مقام عصمت و امامت سازگاري دارد؟ و آيا امامان، همچون پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم)، از سرودن شعر منع شده‌اند؟ اين نخستين پرسشي است که در طليعه‌ي بررسي ديوان اميرمؤمنان

تشيع، با اعتقاد به عصمت امامان (عليهم السلام) و باور به استمرار نبوت در امامت، از منابع بسيار غني در دين شناسي برخوردار است. شيعيان، علاوه بر آنچه اهل سنت از اقوال و سيره‌ي پيامبر (صلي الله عليه و آله...

دين جهاني، با آداب و سُنن ملي چه رفتاري دارد؟ آيا آنها را کنار مي‌نهد و خود به ساختن آداب و رسوم تازه مي‌پردازد؟ يا آنها را تأييد مي‌کند و در کنار خويش مي‌نشاند؟ و يا از ميان آنها گزينش مي‌کند؟

در بخشي از مقاله «دفاع از حديث - 2» که در شماره‌ي سوم فصل نامه‌ي علوم حديث، درج گرديد، دفاعي از احاديث نقصان عقل زنان صورت پذيرفت. سعي نويسنده محترمِ آن دفاعيه، پاسخگويي به اشکالات زير بود:

بررسي مسئله‌ي زن در سخنان امام علي (عليه السلام)، سهلِ ممتنع است. آنچه در نهج البلاغه و ساير متون تاريخي و حديثي به ايشان منسوب است، آهنگي ملامتگر و تنقيص کننده دارد. اين امر، زمينه‌ي گفت و گوهاي

شخصيت‌هاي بزرگ که از جامعيت علمي و عملي برخوردارند، به سختي شناخته مي‌شوند؛ زيرا غالباً يک جنبه از علوم يا رفتار و خصلت‌هايشان، سبب پنهان ماندن ديگر زوايا و ابعاد شخصيتي آنان مي‌گردد.

انسان‌هاي بزرگ، به جهت بسط وجودي، عرصه‌هاي زندگي شان بسيار متنوع و گسترده است. اينان، به سبب احاطه‌ي علمي بر زواياي تاريک و ناپيداي انسان و جهان، انديشه‌اي سرآمد دارند. بالندگي انديشه و نوع رفتار و