این مطالعه به بررسی نگرانی پرداخت که آیا وجود یا عدم وجود اختلال اضطراب فراگیر را می توان به تفاوت در نگرانی، تفاوت در فراشناخت‌ها درباره‌ی نگرانی، یا به هر دو نسبت داد.

در اغلب موارد، فرد به دنبال رویاها و کابوس‌های مرتبط با رویداد آسیب زا، درباره‌ی افکار و احساسات ناشی از آنها، دل مشغولی ذهنی پیدا می کند.

درمانگر برای چالش با این باورها می پرسد که آیا تداوم توجه به تهدید واقعا می تواند از وقوع رویداد آسیب زا پیش گیری کند. به ویژه، بیمار چگونه دقیقا می فهمد که مراقب کدام خطر قبل از وقوع آن باشد؟

درمانگر باید سایر اشکال ظریف نشخوار فکری یا فرایندهای درجاماندگی مشابه را که ممکن است در طول درمان نادیده گرفته شده یا اخیرا به وجود آمده باشند، مورد بررسی قرار دهد.

هنگامی که فکر مزاحمی (مانند برگشت به گذشته و غیره) به ذهنتان می آید، مهم است که به شیوهی زیر عمل کنید.

درمانگر به بیماران توضیح می دهد که افکار مزاحم، واکنش‌های برانگیختگی، بازگشتهای مکرر به گذشته، کابوس های شبانه و واکنش‌های از جا پریدن، پس از تجربه ی یک رویداد آسیب زا عادی و ضروری هستند.

به نظر می رسد رابطه‌ی ظریفی بین استرس و مشکلات روانی و جسمانی وجود دارد و ارزیابی های فرد از کنترل و ابعاد شخصیتی در این رابطه میانجی گری می کنند.

برای تغییر کامل باورهای بیمار درباره‌ی کنترل ناپذیری نگرانی، پالایش و بهبود تجربه‌ی به تعویق انداختن نگرانی ضروری است.

درمانگر باید به بیمار یاد آوری نماید که چگونه تلاش برای کنترل برانگیزاننده‌های اولیه‌ی نگرانی در غلبه بر مشکل مؤثر نبوده اند.

سرکوب کردن فکر کاملا مؤثر نیست و شکست آن می تواند باورهای فرد در مورد از دست دادن کنترل را تقویت نموده و یا موجب افزایش اهمیت برانگیزاننده‌های افکار منفی شود.