رویکردها علوم انسانی و طبیعی را نه یکی می دانند و نه در تقابل با یکدیگر قرار می دهند، بلکه آنها‌‌ را به نحوی در پیوند با یکدیگر ملاحظه می کنند.

رویکرد پیوستاری پیوند میان علوم طبیعی و انسانی را به صورت پیوندی افقی در یک پیوستار یا شبکه در نظر میگیرد.

در سطح بالاتر علوم انسانی ، علومی قرار می گیرند که خود به بررسی علوم سطح پیشین می پردازند، چنانکه گاه از تعبیر «فلسفه فلسفه» و «فلسفه منطق» یاد شده است.

دیدگا‌ه‌ های مربوط به ماهیت علوم انسانی را می توان به سه دسته اساسی تقسیم کرد که از آن‌ها‌‌ تحت عنوان رویکردهای وحدت گرا، کثرت گرا، و پیوندگرا بحث خواهیم کرد.

وحدت علوم طبیعی و علوم انسانی برحسب ابزارانگارانه. نظریه‌‌ های علوم انسانی همچون علوم طبیعی، برحسب کارآمدی در حل مسائل اجتماعی درک و ارزیابی می شوند.

تبیین پیوندهای علم انسانی با فرهنگ اجتماعی آن، این اصل ناظر به تأکید بیشتر بر قطب تفسیری و ارزشی در رابطه پیوستاری است.

رابطه جنبه عملی و نظری در علوم انسانی را نباید به صورت گسیخته لحاظ نمود که خود، موجب بروز مشکل دیگری بشود که از آن به عنوان شکاف میان نظریه و عمل بسیار سخن رفته و علوم انسانی حاضر از آن در رنجند.