انسان شناسی
زیبایی؛ مطلق یا نسبی؟
نسبی بودن زیبایی از دو منشأ درون ذات و برون ذات سرچشمه می گیرد؛ زیرا در نمود عینی برون ذاتی، زیبایی یک گل، با یک دسته گل یا یک بوستان متفاوت است.
انسان شناسی
زیبایی از معقولات اولیه فلسفی
همه سخنها درباره وصف وجود است، و همه اوصاف وجود هم موجودیتشان به نفس همان وجود می باشد.
انسان شناسی
زمینه زیباخواهی انسان
از آنجا که زیبایی در همه مقولات و ساحت‌های زندگی، معنا و مفهوم خاص خود را دارد و امری کاملا محسوس و مادی نیست که بتوان آن را به راحتی حس کرد
انسان شناسی
تفکیک موارد مطلق و نسبی زیبایی (قسمت اول)
احکام اخلاقی، برخلاف آنچه تصور شده، ملاکهای ثابت و دائمی و مطلق دارد. اما معنای ثابت و دائمی و مطلق، این نیست که در هر زمان و مکان و در هر فردی تحقق پیدا کند.
انسان شناسی
تفکیک موارد مطلق و نسبی زیبایی (قسمت دوم)
اگر پدران و مادران در فرزندان خود زیبایی بی نظیری می بینند، نه فقط برای این است که حس باصره آنها خطوط لطیف و رنگ صاف نوزاد را بهتر تشخیص می دهد
انسان شناسی
عینی بودن زیبایی
زیبایی، وصفی عینی است که با تحلیل ذهن انتزاع می شود؛ وگرنه در خارج، این وصف همانند دیگر اوصاف وجود، عین وجود است؛ یعنی زیبایی یک موجود در خارج عین وجود می باشد.
انسان شناسی
نقد عینی گرایی
تنوع زیبایی‌ها به قدری شدید است که جست وجوی شباهت عینی میان انواع زیبایی‌ها، یکی از بی معناترین کارهایی است که ممکن است تصور شود.
انسان شناسی
نقد مخالفان عینی بودن زیبایی
تجسم و نمود آرمان‌های معقول، زیبایی آفرینی نیست، بلکه این امر به نظم بخشی و تناسب دهی منویات ذهنی و هماهنگ سازی آن با کمال مطلوب اشاره دارد.
انسان شناسی
عینی گرایی زیبایی
به عقیده ما، خوب و بد نیز، مانند باید و نباید، نه صرفأ نشانه عواطف و احساسات گوینده (رد نظریه ذهنی گرایی) هستند و نه قرارداد و اعتبار محض‌اند
انسان شناسی
زیبایی عینی و زیبایی ذهنی
برای زیبانگری افراد، کافی است بر روانشان مسلط شویم؛ ولی چنین امری تقریبا همیشه و برای همه انسان‌ها محال است.