در دنیای كنونی و معاصر پس از جنگ سرد و با استقلال پویش‌های منطقه‌ای نسبت به قبل، سطح منطقه‌ای برای دولت‌ها آشكارا به مكان هندسی منازعه و همكاری و برای پژوهشگرانی كه در پی تبیین امور امنیتی معاصر

فرایندی است كه طی آن واحدهای سیاسی به صورت داوطلبانه از اعمال اقتدار تام خویش برای رسیدن به اهداف مشترك صرف نظر كرده و از یك قدرت فوق ملی پیروی می‌كنند. طبق تعریف ارنست‌هاس همگرایی

به لحاظ تاریخی در دهه 1970 مسائل بسیاری در خصوص رژیم‌های بین المللی مطرح شدند. و در همین زمینه استفان كراسنر به همراه چند تن دیگر از نویسندگان كتابی با عنوان رژیم‌های بین المللی متشكل از سیزده

نظریه لیبرالیسم به عنوان یكی از مهم ترین نظریه‌های جریان اصلی رشته روابط بین الملل است كه خود از شاخه‌ها و رهیافت‌های گوناگون نظری تشكیل شده است. در همین زمینه با مروری بر آرا و نظریه‌های همه

واقع گرایی به عنوان یكی از مهم ترین و قدیمی ترین نظریه‌های جریان سنتی و اصلی روابط بین الملل است كه از بعد از جنگ جهانی دوم به عنوان نظریه‌ای مسلط، نقش بسیار مهمی را در تبیین تحولات نظام بین المللی

به طور كلی قدرت‌های منطقه‌ای قطبیت هر مجموعه امنیت منطقه‌ای را تعریف می‌كنند (ر.ك: Lake and Morgan 1997: Buzan and Waever 2003). قدرت‌های منطقه‌ای در واقع قدرتمندترین دولت‌ها

اینكه یك دولت چه خصوصیاتی داشته باشد تا بتوانیم آن را در زمره قدرت‌های بزرگ قرار دهیم، مسئله‌ای بسیار پیچیده و مورد اختلاف در میان نظریه پردازان روابط بین الملل است. بوزان در این زمینه بر این باور است...

به طور كلی معیارهای ابرقدرت بودن معیارهای مشكلی هستند كه بر اساس آنها كشوری می‌تواند مدعی ابرقدرت بودن داشته، و دارای توانمندی‌های متعددی در تمامی حوزه‌های اقتصادی، سیاسی، نظامی و فرهنگی

دانشنامه روابط بین الملل قطبیت را توزیع توانایی‌های نظامی، اقتصادی و دیگر توانایی‌های جنگی در میان اعضای نظام بین الملل تعریف می‌كند (گریفیتس، 1388: 746). از نظر بوزان قطبیت به معنای چگونگی توزیع

جهت گیری سیاسی را سمت گیری سیاست خارجی دولت‌ها نسبت به محیط بیرونی در راستای تأمین منافع ملی در روابط بین الملل معنا می‌كنند. در همین زمینه‌ هالستی با بررسی ساختار قدرت و عملكرد واحدهای