قابلیت ادراک، شرط یکپارچگی و وحدت اثر هنری است. ارسطو مثل اکثر یونانی‌ها معتقد بود که وحدت، علت بیشترین خوشنودی در هنر است.

ویژگی‌ها و وضعیت زندگی رومی جهاتی مشخص از هنر رومی را تبیین می‌کند، مانند به کارگیری مقیاس‌های عظیم در معماری.

ارسطو معیار منطقی را در هنر، نسبی می‌دانست و فقط معیار زیباشناختی را مطلق لحاظ می‌کرد.

فیثاغورثیان «تقلید» را به مفهوم تقلید بازیگر می‌دانستند؛ دموکریتوس آن را به مفهوم تقلید یک شاگرد از استاد. تنها افلاطون بود که آن را به معنای تقلید یک کپی کار از یک الگو و مدل می‌فهمید.

تراژدی، تقلیدی است از کنش و رفتاری جدی و کامل با دامنه و اندازه‌ای مشخص؛ که به لحاظ زبانی با انواع تزئینات هنری آراسته شده است.

هنگامی که یونانیان به زیبایی اشاره می‌کردند، تقریبا فقط به زیبایی اخلاقی می‌پرداختند تا به زیبایی زیباشناختی.

ارسطو معتقد بود که، در تقلید، هنرمندان واقعیت را نه تنها آنگونه که هست، بلکه زشت‌تر و یا زیباتر نیز می‌توانند ارائه کنند.

جدای از فن شعر، ارسطو در آثاری که به موضوعات دیگر نیز اختصاص داده بود، درباره زیباشناسی اظهارنظر کرده است.

خود افلاطون یک هنرمند بود و به زیبایی در هنر توجه می‌کرد، اما فلسفه او اقتضائات متعددی داشت.

تعریفی که منشاء سوفسطائی دارد، این بود که زیبایی متشکل از چیزیست که از طریق حس شنوایی و بینایی برای ما ایجاد لذت می‌کند.